تصویر به آن دسته از فعالیت‌هاي ذهنی گفته می‌شود که در فرایند آفرینش هنری، در قوه‌ی خیال کشف می‌گردد. تصویر، عناصر بیگانه‌ی طبیعت را به هم پیوند می‌دهد و با ابداع حس و فهم مشترک، نسبت میان انسان و طبیعت را از سطح «این نه آنی» به سطح «این همانی» ارتقا می‌دهد. این سطح از صورت بندی‌هاي خیال، فقط زمانی گریبان شاعر را می‌گیرد که شاعر، منطق متعارف مکالمه و مفاهمه را فاقد قابلیت لازم برای حسی کردن معانی و مضامین شهودی و انتزاعی و تجارب ناب ببیند. لذا زبان را با انحراف هنرمندانه از هنجار منطق محاوره و منطق مکاتبه که مبتنی بر دلالت مطابقی و کارکرد ارجاعی است، خارج می سازد و در سطح کارکرد شاعرانه بازسازی می‌کند. هر گاه انحراف غایتمند از هنجارها و قواعد حاکم بر زبان معیار صورت پذیرد، هنجارگریزی پدید می آید. این پژوهش بر آن است از رهگذر هنجارگریزی تصویری، تحول آرایه های زیباشناختی در شعر معاصر را مورد بررسی قرار دهد تا مشخص گرداند که شاعران معاصر تا چه حد با استفاده از تصویرسازی‌هاي ادبی و آرایه های زیباشناختی از اشیا و پدیده ها عادت زدایی می‌كنند و به کلامشان صبغه ی هنری می بخشند. آیزر از نظریه پردازان نظریه‌ی دریافت، آگاهانه تأکید نهادن بر جنبه‌هاي زیباشناختی اثر را - که موجب کثرت معنایی و هنجارگریزی تصویری می‌گردد- برمی‌گزیند. تفاصيل المقالة