<p>برپایی نماز ضمن برقراری ارتباط باخدا، باعث ایجاد آثار روانی و جسمانی مثبتی در فرد نمازگزار می&zwnj;شود. باوجود این آثار ارزشمند جسمانی و روان&zwnj;شناختی نماز برای انسان، به&zwnj;طور مکرر مشاهده می&zwnj;شود که بسیاری از افراد در سنین مختلف از کودکی تا بزرگ&zwnj;سالی، در برپایی نماز و اقامه آن اهمال ورزیده و جدیت لازم را ندارند.باعنایت به اینکه شیوه سنجش یک سازه مانند اهمال&zwnj;کاری در نماز، نقش مهمی در نتایج پژوهش&zwnj;های پیرامون آن و به&zwnj;تبع آن کاربردهای مداخلاتی حاصل از آن دارد و تاکنون مقیاسی برای این سازه مورد ساخت و اعتباریابی قرار نگرفته است، پژوهش حاضر به&zwnj;منظور ساخت و اعتبار یابی مقیاس عمومی اهمال&zwnj;کاری در نماز انجام گرفت. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی و ساخت ابزار بود و در چهارمرحله شامل گردآوری و تعیین موضوع&zwnj;ها یا منابع اهمال&zwnj;کاری، اجرای آزمایشی پرسشنامه برای تعیین روایی (CVI)، بررسی و انتخاب سؤالات پرسشنامه و اعتبار یابی فرم نهایی پرسشنامه انجام گرفت. مجموعاً نتایج پژوهش نشان داد که نمره کل دارای همسانی درونی بالایی(89/0) است. همچنین نتایج حاصل از تحلیل عاملی نشان داد که مقیاس ساخته&zwnj;شده از 5 عامل تشکیل&zwnj;شده است که جمعاً 03/63 درصد از واریانس کل را تبیین می&zwnj;کند. در این میان عامل نخست با ارزش ویژه 193/7، درحدود 97/29درصد واریانس کل، عامل دوّم با ارزش ویژه 116/3، درحدود 98/12درصد واریانس کل و عامل پنجم با ارزش ویژه 156/1 درحدود 81/4درصد واریانس کل متغیرها را توجیه می&zwnj;کنند. بنابراین، طبق نتایج این پژوهش، مقیاس عمومی اهمال&zwnj;کاری در نماز، از اعتبار مناسبی برخوردار بوده و می&zwnj;تواند جهت انجام تحقیقات گسترده مرتبط مورداستفاده قرارگیرد.</p> تفاصيل المقالة