مديريت و برنامه ريزی بحران با تأکيد بر رويکردهای کليدی از قبيل امدادرسانی و تخليه اضطراری در کاربری های شهری اهميت و ضرورت بسياری دارد. در کلانشهر اصفهان اين ضرورت در کاربری های تاريخی اين شهری به وضوح ديده می شود. تمرکز کاربری های تاريخی در مناطق مرکزی اصفهان در کنار عواملی مانند دسترسی نامناسب، معابر تنگ و باريک، عدم تناسب فضایی، ناسازگاری در ساختار، فرسايش تدریجی بنا و فقدان برنامه ريزی مدون در اين کاربری ها موجب گرديده تا کاربری های تاريخی شهر اصفهان در بحران های احتمالی آسیب پذير باشد. روش تحقيق در پژوهش حاضر از نوع اسنادی، تحليلی- پيمايشی و نوع آن بنيادی- کاربردی است. پژوهش حاضردر صدد است تا با تأکيد بر روش مشاهده ميدانی، تکميل چک لیست و مدل سلسله مراتبی AHP به تحليل آسیب پذيری کاربری ها و اولويت بندی آنها در عمليات تخليه اضطراری بپردازد. اساس مطالعه بر مبنای دو گروه شاخص بنيادی و مديريتی است. جامعه آماری تحقيق 420 بنای تاريخی شهر اصفهان است که در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسيده اند. نتايج تحقيق نشان می دهد که منطقه سه شهر اصفهان با وزن 49/0 در شاخص های بنيادين و 53/0 در شاخص های مديريتی در صدر مناطق با کاربری های تاريخی آسیب پذير قرار دارد. و در اولويت اول امدادرسانی و تخليه است. مناطق يک، پنج، شش و ساير مناطق در اولويت بعد هستند. شناسايي و طیف بندی بناهای تاريخی بر مبنای درجه و شدت فرسايش، تقويت سازه ها، آموزش عمليات های تخليه و رعايت پدافند غيرعامل در ساختارها از راهبردهای کلان در مديريت بحران اين کاربری هاست. تفاصيل المقالة