محله گرایی و پایداری محله های شهری به پایداری اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی وحکمروایی خوب شهری منجر می شود. مهمترین اصول و معیارهای های محله پایدار شامل؛ مشارکت، سرمایه اجتماعی، انسجام فرهنگی، امنیت، هویت شهری، کاهش مصرف انرزی، سرزندگی و پویایی است. محله گرایی در شهرهای ایرانی- اسلامی از پیوندهای قومی، مذهبی و اقتصادی و اجتماعی ساکنان آن نشأت گرفته است. طرح‌های توسعه شهری از جمله طرح‌های بهسازی و نوسازی شهری در محلات فرسوده از جمله طرح هایی هستند که می تواند دارای تأثیر مثبت یا منفی، بویژه موجب گسست ساختار و سازمان محله و محله گرایی گردد. ما در این پژوهش به ارزیابی تغییرات شاخص های محله گرایی در طرح‌های بهسازی و نوسازی بافت فرسوده شهری در منطقه 10 شهرداری تهران پرداخته ایم. این پژوهش بر اساس هدف کاربردی و از روش تلفیقی اکتشافی- تحلیلی و تحلیل محتوا استفاده شده است. نتایج بدست‌آمده مشخص می سازد، باتوجه به اجرای طرح‌های بهسازی و نوسازی بافت فرسوده شهری ازلحاظ ساختاری و کالبدی که نتایج چشم گیری در منطقه موردمطالعه داشته اند؛ اما از لحاظ تأثیرگذاری این طرح ها بر ساختار اجتماعی و احساس تعلق مردم به منطقه و هویت محلی ضعیف عمل کرده و در بعضی موارد موجب کاهش سرمایه های اجتماعی و حس تعلق مردم به محل زندگی و گسست ساختار و سازمان فضایی محلات شده اند. موفقیت این طرح ها ازلحاظ اجتماعی آنچنان چشم گیر و موفق-آمیز به نظر نمی‌رسند و موفق به تقویت بنیان های محله گرایی نشده اند. به‌طورکلی طرح بافت فرسوده شهری هماهنگی لازم بین راهبردها و سیاستهای طرحهای بالادستی و پایین دستی یا طرح های اجرایی را برآورده نکرده است. تفاصيل المقالة