تبیینی از کارکرد تربیتی توبه و عفو محکوم از دیدگاه روایات اسلامی
الموضوعات : اخلاق و تربیت اسلامیسمیه نصیری 1 , رضا حق پناه 2 , منصور امیر زاده جیرکلی 3
1 - دانشجوی دکتری،گروه فقه ومبانی حقوق اسلامی ،واحد تربت حیدریه، دانشگاه ازاداسلامی، خراسان رضوی، ایران
2 - استادیار گروه علوم قرانی وحدیث، دانشگاه علوم رضوی مشهد، عضو هیت علمی دانشگاه علوم رضوی مشهد، مشهد، ایران
3 - استادیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی،واحد تربت حیدریه،دانشگاه آزاد اسلامی،تربت حیدریه،ایران
الکلمات المفتاحية: کارکرد تربیتی, توبه, عفو, محکوم, روایات اسلامی,
ملخص المقالة :
توبه یکی از عوامل سقوط مجازات است که مجرم بوسیله آن می تواند از اعمال خود پشیمان شده و در اصلاح خویش بکوشد. به اتفاق تمام مذاهب اسلامی، توبه موجب سقوط مجازات اخروی است، اما در مورد سقوط مجازات دنیوی بواسطه توبه اختلاف دارند.به عقیده فقهای امامیه، توبه رافع مسئولیت کیفری در جرایم حق الله بوده و توبه قبل از اثبات جرم را موجب سقوط مجازات می دانند. ایشان توبه بعد از اثبات جرم توسط بینه را موجب سقوط مجازات نمیدانند و در مورد توبه بعد از اقرار بر این عقیده هستند که قاضی، میان إعمال مجازات و تقاضای عفو از ولی امر مخیر است. فقهای اهل سنت به استناد آیه 34 سوره مائده، توبه محارب قبل از دستگیری را موجب سقوط مجازات می دانند، موارد جواز عفو در حق الله محدود به چهار موردی که قانون مجازات اسلامی تصریح کرده است اعم از: حد زنا، لواط، مساحقه و شرب خمر نیست، بلکه نسبت به همهی حدود جاری است. در مورد حد سرقت، تا قبل از مرافعه نزد حاکم، حق مطالبه حد یا عفو از آن با صاحبان حق است، اما پس از آن حکم سایر حدود را دارد. در حدودی که حق الله هستند برای جواز عفو امام توبه مرتکب معتبر نیست، بلکه در غیر مورد توبه نیز چنانچه عفو مرتکب به مصلحت بوده یا مفسده ای بر آن مترتب نگردد امام حق عفو دارد. در مواردی که مقذوف ورثهای جز امام ندارد، امام حق استیفای حد یا عفو از آنرا دارد.
