رابطه آسیب‌های دوران کودکی و محیط بیاعتبارساز با پرخوری افراطی: مدل‌یابی میانجیگری ناگویی هیجانی
الموضوعات : Psychology
مهسا محصص
1
,
سیدعلی حسینی المدنی
2
,
سولماز دبیری
3
1 - گروه روان‌شناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2 - گروه روان‌شناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
3 - گروه روان‌شناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
هدف اصلی این پژوهش آزمونِ میانجیگری ناگویی هیجانی در رابطه محیط بیاعتبارساز و آسیب‌های دوران کودکی با نشانه‌های پرخوری افراطی بود. در این پژوهش همبستگی از جامعه آماری دانشجویان زن و مرد دانشگاه آزاد واحد تهران شمال در سال تحصیلی 1403-1402 تعداد 493 دانشجو با استفاده از روش نمونه‌گیری چندمرحلهای انتخاب و به پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994)، پرسشنامه آسيب‌هاي دوران کودکی (برنستاین و همکاران، 2003)، مقیاس محیط ناارزنده‌سازِ کودکی (مانفورد و همکاران، 2007) و مقیاس پرخوری (گورمالی و همکاران، 1982) پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از مدل‌یابی معادله ساختاری در محیط نرم‌افزار ایموس انجام شد. یافتهها نشان داد اثر مستقیم آسیب‌های دوران کودکی بر پرخوری افراطی (384/1 t= ،115/0 = β)، اثر مستقیم محیط بیاعتبارساز بر پرخوری افراطی (546/1 t= ،121/0 = β) و اثر مستقیم محیط بیاعتبارساز بر ناگویی هیجانی معنیدار نبود (693/1 t= ،132/0 = β). در نهایت، اثر غیرمستقیم آسیب‌های دوران کودکی بر پرخوری افراطی از طریق ناگویی هیجانی، معنیدار (05/0p< ،045/0 = β) و از اثر غیرمستقیم محیط بیاعتبارساز بر پرخوری افراطی از طریق ناگویی هیجانی، غیرمعنیدار بود (05/0p> ،012/0 = β). در مجموع، نتایج نشان داد که تجارب آسیب‌زای دوران کودگی از طریقِ تسهیل ناتوانی در شناسایی و توصیف هیجان‌های فردی، احتمال استفاده از رفتارهای خوردن ناایمن را به مثابة یک پاسخ هیجانی، افزایش می‌دهد.
