تأثير طول درمان بر علائم اضطراب و افسردگي در برنامه‌هاي مختلف درماني نگهدارنده اعتياد
الموضوعات : psychologyسيد سعيد پورنقاش تهراني 1 , مهرنوش حمزه لوئيان 2
1 - گروه روان شناسی، دانشکده روان شناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2 - دانشگاه تهران، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
چكيده: در پژوهش حاضر، نمرة علائم اضطراب و افسردگي 44 بيمار وابسته به مواد افيوني که تحت درمان نگهدارنده با متادون (20 نفر) و بوپرنورفين (24 نفر) قرار داشتند، در سه مقطع زماني، پیش از شروع درمان، 45 روز پس از شروع درمان، و 90 روز پس از شروع درمان، مورد بررسي قرار گرفت. ابزار اندازه‌گيري، نسخة تجديدنظر شدة چک ليست علائم (SCL-90-R) بود. نتايج اين بررسي نشان داد که در هيچ¬يک از مقاطع زماني از لحاظ شدت علائم، تفاوت معناداري ميان دو گروه درماني وجود ندارد. شدت علائم اضطراب و افسردگي با گذشت زمان در هر دو گروه کاهش مي‌يابد اما اين کاهش طي 45 روز اول درمان در گروه درمان نگهدارنده با متادون، در مقايسه با بوپرنورفين، بيشتر است. با گذشت90 روز از آغاز درمان، شتاب کاهش علائم در گروه بوپرنورفين نيز بيشتر مي‌شود و در نهايت، با گذشت 90 روز از آغاز درمان، شدت علائم در دو گروه تفاوت معناداري با يکديگر ندارد. بنابراین اگرچه در کوتاه مدت متادون در کاهش نشانه‌ها مؤثرتر است، اما در درازمدت تفاوتي ميان اين دو نوع درمان وجود ندارد.
