میراث آبی و ساختاردهی شهری: تحلیل نقش قنوات در تکوین شهرهای نائین، یزد و گناباد
الموضوعات :
نگار حسني فخرآبادي
1
,
محمدحسین حسنی فخرآبادی
2
1 - کارشناسی ارشد مطالعات معماری، گروه مطالعات معماری، دانشکده معماری، دانشگاه هنر اصفهان، اصفهان، ایران.
2 - واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
الکلمات المفتاحية: قنات, شهرهای ایرانی اسلامی, سازمان فضایی شهری, تاریخچه آبرسانی, ساختار شهری.,
ملخص المقالة :
با افزایش جمعیت و پیشرفت تمدن در ایران باستان، ایرانیان دست به ابتکار جدیدی برای کاهش رقابت در مصرف آب زدند که به آن کاریز یا قنات میگویند. این اختراع که در نوع خود در دنیا بی نظیر است، آب را بدون هزینه و انرژی منتقل کرده و دشت های مسطح مناسب کشاورزی را به منطقهای برای تولید، برقراری آرامش و امنیت تبدیل کرده و در حال حاضر عامل اصلی زندگی در کویر است. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی در پی تحلیل نقش قناتها در شکلگیری شهرهای تاریخی به لحاظ کالبدی میباشد. یافتهها حاکی از آن است که به لحاظ تاریخی وجود قنات به هـزاره دوم پیش از میلاد در محدوده آذربایجـان غربی ایران و شرق ترکیه امروزي باز میگردد. اولین قناتها در ایران در ناحیه شمال غرب ایران شکل گرفته و سپس به نواحی داخلی فلات مرکزی راه یافته است. همچنین به لحاظ کالبدی، وجود قنات جریان اصلی شهر را تحت تأثیر قرار میدهد. تأثیر بر مکانیابی و انتخاب محل استقرار، شکلگیری شریانهای ارتباطی در مقیاسهای مختلف و شکلگیری بناها و فضاهای معماری موردنیاز سکونتگاه از عوامل اصلی تحت تأثیر شریان های اصلی قنات هاست. اتصال «اج» ها و شاخهها به یکدیگر موجب تشکیل قنات گشته و باغها، فضاهای سکونتی و عملکردهای اصلی شهری در راستای شاخهها شکل گرفته و در انتها به مادر چاه قنات متصل میشود. در واقع ساختار قنات به شيوهاي است که از مادرچاه تا مظهر، کوره قنات و ميله چاه بر حسب شرايط در مسيري از چند کيلومتر تا چند ده کيلو متر امتداد میيابد که در اين مسير ممكن است از مسير مزارع، باغات و روستاهاي متعددي عبور نمايد تا به محل مورد نظر برسد.
