نگرشی به سیر دگردیسی معماری در مسجد الغدیر تهران
الموضوعات : Islamic urbanismمینا دهواری 1 , کاوه بذرافکن 2 , مهرداد متین 3
1 - دانشجوی دکتری، گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد امارات، دبی
2 - استادیار، گروه معماری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3 - استادیار، گروه معماری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: اصول طراحی, دگردیسی, فرم, مسجد الغدیر تهران, معماري مساجد.,
ملخص المقالة :
معماري به هر مقصودي كه انجام شود، در بسـتر اثر معماري پديد ميآيد. این بستر در طول تاریخ به دلیل تغییر اصول و شاخصههای خود دچار دگردیسی میگردد. مسجد الغدیر تهران نوع خاصی از مساجد نوگرای ایران است که میتواند تصویری از دگردیسی معماری را به نمایش بگذارد. لذا پژوهش حاضر با طرح این سؤال که «دگردیسی فرمی در مسجد الغدیر تهران چگونه ایجاد شده است؟» به بررسی عوامل و ابعاد دگردیسیهای رخداده در این مسجد میپردازد. در این پژوهش که با رویکردی تحلیلی- توصیفی انجام پذیرفته، نویسندگان برای ابزار تحقیق خود از پرسشنامه محقق ساختهای استفاده نمودهاند که در میان 10 نفر از صاحبنظران و اساتید معماری و شهرسازی توزیع شده است. تجزیه وتحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS و آزمون رگرسیون چند متغیره انجام پذیرفته است. یافتهها نشان میدهد که دگردیسی رخداده در مسجد الغدیر تهران به لحاظ فرمی سبب خلق فضایی شده که علاوه بر کاربری مسجد، دارای انعطافپذیری فضایی نیز است و به واسطۀ آن میتواند کاربریهای گوناگونی داشته باشد. در این میان الگوبرداری از اصول معماری گذشته بدون توجه به نیاز زمان احداث بنا نقطه ضعف مدل طراحی این مسجد است که نادیده گرفته شده است. در یک جمعبندی کلی، اصول طراحی بکار رفته در این مسجد تا حدودی میان مدرن بودن و سنتی بودن مانده است و هیچکدام از اصول دگردیسی مطرح شده در این مسجد رعایت نشده است.
