تأثیر روش یادگیری با روش آموزش انفرادی بر روی دانش‌آموزان نارساخوان پایه اول ابتدایی شهر یاسوج
الموضوعات :
عبدالحسین پیشگو
1
(دانشگاه قرآن وعترت محل دانشگاه اصفهان)
صدیقه طالبی پور
2
(دانشگاه امام حسین(ع) یاسوج)
زهره طالبی پور
3
(دانشگاه پردیس فاطمه الزهرا اهواز، پادادشهر)
الکلمات المفتاحية: روش آموزش, انفرادی دانش‌آموزان نارساخوان, پایه اول ابتدایی شهر یاسوج,
ملخص المقالة :
هدف این تحقیق تأثیر روش یادگیری با روش آموزش انفرادی بر روی دانش‌آموزان نارساخوان پایه اول ابتدایی شهر یاسوج است و این‌که آیا مشکلات خواندن آن‌ها در گروه و با کمک یکدیگر حل می‌شود یا خیر؟ بنابراین از دو روش یادگیری یک ساو I و روش جیک ساو II استفاده‌شده است تا تأثیر آن در بهبود خواندن کودکان و یادگیری آن‌ها بررسی شود. با توجه به موضوع روش نیمه آزمایشی طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون انتخاب‌شده است. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس هوشی و کسلر استفاده شد و برای تعیین میزان اختلال خواندن دانش‌آموزان از آزمون تشخیص خواندن که معروف به آزمون شیرازی است استفاده شد همچنین از داده‌های به‌دست‌آمده حاصل از نتایج پیش‌آزمون، پس‌آزمون، آزمون تعقیبی و تأخیری، برای گردآوری اطلاعات استفاده‌شده است. ضریب روایی85/0 برآورد گردید و ضریب پایایی به روش باز آزمایی در طول یک ماه برای مقیاس کل 0/95 مقیاس کلاس 0/93 و مقیاس عملی 0/9 می‌باشد که میانه ضرایب پایایی 0/73 گزارش‌شده است. در مرکز اختلالات یادگیری توسط یک مربی در طول هفته به 10 دانش‌آموز خدمات آموزشی ارائه شد و در دو نوبت ترجیحاً 20 نفر دانش‌آموز تحت آموزش قرار گرفتند. یافته‌های پژوهش مبین آن است که یادگیری مشارکتی در مقایسه با روش آموزش انفرادی در کاهش مشکلات نارساخوانی پایه اول ابتدایی مؤثر است از فرضیه‌ها استنباط می‌شود که یادگیری مشارکتی در مقایسه با روش آموزش انفرادی در عدم افزودن و یا حذف کلمات در متن مؤثر است، پس می‌توان نتیجه گرفت دانش‌آموزانی که به روش انفرادی آموزش‌دیده‌اند در کسب مهارت خواندن از عملکرد بهتری برخوردار شده‌اند.
• ارنشتاین، آلن سی،(۱۹۹۳). مبانی اصول و مسائل برنامه‌ی درسی جلد ۱و۲ ترجمه‌ی قدسی.احثر.(۱۳۷۶). تهران: انتشارات دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات
• تبریزی، مصطفی.(۱۳۸۰). درمان اختلالات خواندن. تهران: نشر گفتمان خلاق.
• سیف نراقی، مریم و نادری، عزت‌الله. (۱۳۸۷). روانشناسی کودکان عقب‌مانده ذهنی و روش‌های آموزش آن‌ها . تهران: انتشارات سمت (در دست چاپ)
• سیف نراقی، مریم و نادری، عزت‌الله.(۱۳۷۱). بررسی روند رشد تکلم و زبان فارسی کودکان از تولد تا ۸ سالگی. تهران: انتشارات دانشگاه تربیت‌معلم.
• فقیهی، فاطمه.(۱۳۸۱). جمع‌بندی تحقیقات انجام‌شده پیرامون یادگیری مشارکتی. فصلنامه اعیان و تربیت، دوره هشتم، شماره ۳.
• قلتاش، عباس.(۱۳۸۳). بررسی تأثیر یادگیری مشارکتی بر رشد مهارت‌های اجتماعی دانش‌آموزان پسر پایه‌ی پنجم ابتدایی شهرکرد. پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تربیت‌معلم تهران.
• ناعمی، محمد.(۱۳۸۳). روانشناسی آموزش خواندن مشهد. انتشارات آستان قدس رضوی.
• نریمانی، محمد (۱۳۸۰). رفتاردرمانی. انتشارات اتقیا.
• Poblano,Adrian.(2005).Characteristies of Speeific Reading in Children From Neuro Psychologic in Mexico:Salud
• Slavin, R. (1990). Research on Cooperative Learning: Consus and Contoovry. Educational Leadership Vol. 4 No. 47.
• Rareky, B.P. (1991). Neuropsychological Validation of Learding Disability Subtypes. New York: Guliford Press.
• Thomson, M. (1995). Developmental Dyslecxia. Third Eddition, Whurr Book, London.
• Torgesen., J. (1994). Issuse In The Assessment of Executive Function. Batimore: Paul H. Brookes.
• Torgesen, J. (1981) Problems In The Study of Learning Disabilities. Hertyheri- ngton & J. Hagen (EDS.), Review of Research In Child Development Vol. 5. pp. 162-184.
• Kavil. K. (1981). Psychopharmacologic Treatment: A Note On Classroom Effects. Journal of Learning Disabilities, 32, 48-55.
• Ring, T. Richard.A. Wesiz. (1976).Intrceduction to Pbychology. Mc Graw- Hill. International Edition. New York.
• Fleycher, J. and Forman. B. (1994). Issues In Definition and Measurment of Learning Disabilities. In G. Lyon Ed, Frames of Refernce For The Assessment of Children Whith Learning Disabilities. (pp. 185-202). Baltimor: Paul H. Brookes.
