مسئلۀ جاودانگی نفس در اندیشۀ علامه طباطبائی
الموضوعات : Studies on Islamic philosophy and wisdom
قاسم پورحسن
1
,
حسین کلباسی اشتری
2
,
علیرضا کلبادی نژاد
3
1 - دانشیار گروه فلسفه دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
2 - استاد گروه فلسفه دانشگاه علامه طباطبائي، تهران، ایران
3 - دانشجوی دکتری فلسفه تطبیقی دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
دیدگاه علامه طباطبایی در باب جاودانگی نفس، مبتنی بر جهانبینی توحیدی اوست. او تلاش کرده به چالش‌برانگیزترین مباحث و اشکالات مربوط به جاودانگی نفس در مسئلۀ سعادت و شقاوت ذاتی، احباط، تکفیر و خلود در عذاب پاسخ دهد. علامه با اتکا به مبانی عقلی و بر مبنای حکمت متعالیۀ صدرالمتألهین و بهره¬گیری از اصولی مانند اصالت وجود، حرکت جوهری اشتدادی، وحدت حقیقت نفس و تشکیک در مراتب وجود، تقریری نو از معاد و جاودانگی نفس ارائه نموده است. این نوشتار میکوشد با طرح موضوع جاودانگی، نسبت آن را با اهداف و غایات انسانی که همان تحقق تمامیت حقیقی انسان با معاد و جاودانگی نفس است، تبیین نماید. در این راستا، نظر علامه طباطبایی دربارۀ وجود جوهری نفس و اثبات جاودانگی آن، و همچنین وجوه نوآورانۀ اندیشۀ وی در بحث جاودانگی و نتایج و پیامدهای معرفتی آن را مورد بحث و بررسی قرار داده‌ایم و به اشکالات مطرح‌شده علیه جاودانگی نفس، با توجه به مبانی علامه، پاسخ داده‌ایم.
