اثرپذیری سعدی از فردوسی بر اساس نظریۀ ترامتنیت
محورهای موضوعی : پژوهشهای ادبیات کلاسیک ایرانزينب نوروزي 1 , وحید علی بیگی سرهالی 2
1 -
2 -
کلید واژه:
چکیده مقاله :
آثار سعدی، از برجسته‌ترین نمونه‌های متون کلاسیک است که نمایندۀ تمام‌عیار فرهنگ و ادبیات فارسی است. وی در این آثار، از متون قبل از خود متأثر بوده است و ارتباطی که میان نوشته های قبل از سعدی با آثار او وجود داشته، کاملاً نمایان است. یکی از این آثار، شاهنامۀ فردوسی است. هدف از این پژوهش، نشان دادن این ارتباط متنی میان آثار سعدی و شاهنامه فردوسی است که برای به انجام رساندن چنین عملی، از نظریۀ ترامتنیت «ژرار ژنت» که یک نظریۀ کامل در ارتباط بین متون است استفاده کرده ایم و پیوندی را که میان نوشته های سعدی و فردوسی دیده می‌شود، به طور کامل در تمام جنبه-های آن بررسی کرده ایم و به این نتیجه رسیده ایم که آثار سعدی، نمونۀ کاملی از یک ترامتنیت محسوب می شود که با آوردن شواهد و با روش تحلیلی- توصیفی و شرح و تفسیر ابیات آن، وجود کامل ترامتنیتی را که نسبت به شاهنامه فردوسی در آثارش وجود دارد، به اثبات رسانیده ایم.
The works of Sa’di are among the best masterpieces of classic Persian texts who is the full-fledged representative of Persian Culture and Literature. He had been under effect of old texts and there is an obvious relation between Sa’di prosaic works and older works before him. One of these works is Shahname by Firdausi. The aim of this study is to show and prove this textual relation between Sa’di works and Shahnameh of Firdausi which is based on the Theory of Transtextualite by Gérard Genette which is a perfect theory regarding the intertextual relations; we reviewed all links between Sa’di and Firdausi works in all aspects and came to this conclusion that Sa’di works are a complete sample of Transtextualite which is proved by providing evidences, analytic-descriptive method and their explanations and interpretations; so the full presence of Transtextualite in Sa’di works is proved in this regard.
