اثربخشی آموزش ذهن آگاهی کودک محور بر مدیریت هیجان و احساس تنهایی کودکان معلول جسمي خفیف
محورهای موضوعی : روانشناسی کودکان با نیازهای خاص
قاسم عبداللهی بقرآبادی
1
,
خدیجه محمدی
2
1 - دانشگاه پیام نور
2 - گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.
کلید واژه: احساس تنهایی, ذهن آگاهی کودک محور, کودکان معلول جسمی, مدیریت هیجان,
چکیده مقاله :
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش ذهن آگاهی کودک محور بر مدیریت هیجان و احساس تنهایی کودکان معلول جسمی خفیف مقطع ابتدایی بود. روش پژوهش نيمـه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گـروه کنترل و پیگیری یک ماه و نیم بود. جامعه آماري شامل کودکان معلول جسمي خفیف (12-9 ساله ) مقطع ابتدايي مدارس مخصوص کودکان با مشکلات جسمی شهر اصفهان در سال 1403-1402 بود. 30 نفر از کودکان معلول جسمی خفیف به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل ( هرکدام 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش فهرســت مدیریــت هیجــان ( شــیلدز و کیکتــی، 1998) و مقیاس احساس تنهایی ( آشر و همکاران، 1984) بودند.گروه آزمایش، آموزش ذهن آگاهی کودک محور را در طی10 جلسه به صورت هفتگی یک جلسه 60 دقیقه‌ی به مدت دو ماه و نیم دریافت نمودند و گروه کنترل در لیست انتظار برای دریافت آموزش قرار گرفتند.داده‌های پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر در نرم‌افزار SPSS-26 مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که از نظر مدیریت هیجان و احساس تنهایی بین گروه‌های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت (P <0/001). بنابراین منطبق با یافته‌های پژوهش می‌توان جهت بهبود مدیریت هیجان و کاهش احساس تنهایی کودکان معلول جسمی آموزش ذهن آگاهی کودک محور را به عنوان روش کارآمد پیشنهاد داد.
The aim of the present study was to determine the effectiveness of child-centered mindfulness training on emotion management and loneliness in primary school children with mild physical disabilities. The research method was semi-experimental with a pre-test-post-test design and a follow-up period of one and half month. The statistical population of children with mild physical disabilities (9-12 years old) Schools for children with physical problems of Isfahan city in 2023-2024. 30 children with mild physical disabilities were selected using Purposeful sampling and randomly assigned to two experimental and control groups (15 people each). The tools used included the Emotion Management Inventory (Shields and Kikti, 1998) and the Loneliness Scale (Asher et al., 1984). The experimental group received child-centered mindfulness training in ten sessions that each session was 60-minute session during 10 weeks (per week one session) while the control group was placed on a waiting list for the training. The collected data were analyzed using by repeated measure analysis of variance in SPSS-26. The findings showed that there was a significant difference between the experimental and control groups in mean of emotion management and loneliness (P <0.001). Therefore, in accordance with the research findings, child-centered mindfulness training can be suggested as an efficient method to improve emotion management and reduce loneliness in children with physical disabilities.
