جایگاه کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی در ارکان اصلی سازمان ملل متحد
محورهای موضوعی : اقدامات و سیاست‌های سازمان‌ها
1 - علوم انسانی
چکیده مقاله :
این مقاله به بررسی جایگاه کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی در ارکان اصلی سازمان ملل متحد و میزان سهم و نقش آنها در تأمین بودجه سازمان می‌پردازد. کشورهای عضو سازمان، بیش از یک‌چهارم اعضای سازمان ملل متحد را تشکیل می‌دهند و بالقوه می‌توانند نقش و نفوذ مناسبی در سازمان ملل داشته باشند. بررسی میزان حضور کشورهای اسلامی در مدت فعالیت بیش از 70 سال سازمان ملل متحد نشان می‌دهد که حضور و نقش آنها در برخی ارکان اصلی همچون دیوان بین‌المللی دادگستری، دبیرکلی ملل متحد و شورای امنیت متناسب با میزان جمعیت و وسعت این دولت‌ها نیست. از سوی دیگر، هرچند 57 کشور اسلامی عضو سازمان همکاری اسلامی درمجموع تنها حدود 6 درصد بودجه سازمان را تأمین می‌کنند، اما نظر به اینکه 173 دولت عضو ملل متحد درمجموع تنها 15 درصد بودجه سازمان را در سال 2016 تأمین کرده‌اند، درصد مذکور قابل‌توجه است. ضعف عمده کشورهای اسلامی آن است که آنها به‌مثابه یک هویت واحد در رقابت‌های انتخاباتی ارکان اصلی یا در دیگر فعالیت‌های سازمان شرکت نمی‌کنند، بلکه منافع فردی یا گروهی خاص خود را خارج از سازمان همکاری اسلامی دنبال می‌کنند.
The study of the status of OIC member states in the main organs of the United Nations and their contribution in the budget of the UN is the main subject addressed by this article. The member states of OIC make up more than a quarter of UN members and they could potentially have an appropriate role and influence in this organization. The evaluation of the presence of Islamic countries during more than 70 years of United Nations activities show that their presence and role in some main organs such as the International Court of Justice, the UN Secretary General and the Security Council are not commensurate with the population and the size of these countries. On the other hand, however, 57 Islamic countries totally account for only about 6 percent of the budget of the Organization of Islamic Cooperation Organization 173 United Nations member states in 2016 provided 15 percent of the budget of this organization, this percentage is significant. The major weakness of Islamic countries is that they do not participate as a single whole in competition for positions or in other activities of the organization but they pursue their own particular interests within the OIC individual or group outside of the OIC to follow.
آکهرست، مایکل (1376)، حقوق بينالملل نوین، ترجمه بهمن آقایی، چاپ دوم، تهران: انتشارات دفتر خدمات حقوقی بین‌المللی.
بیگ‌زاده، ابراهیم (1389)، حقوق سازمانهای بین‌المللی، تهران: مجمع علمی و فرهنگی مجد.
ضيائي‌بيگدلي، محمدرضا (1375)، حقوق بينالملل عمومي، چاپ دهم، تهران: گنج دانش.
عزیزی، ستار (1392)، «جایگاه ماده 103 منشور ملل متحد در حقوق بین‌الملل عام»، فقه و حقوق اسلامی، سال سوم، شماره 7: 122-97.
کارتر، جیمی (1388) فلسطین: صلح یا نژادپرستی، ترجمه محمدحسين وقار، چاپ دوم، تهران: اطلاعات.
کاسسه، آنتونیو (1370)، حقوق بین‌الملل در جهانی نامتحد، ترجمه مرتضی کلانتریان، تهران: انتشارات دفتر خدمات حقوقی بین‌المللی.
کک‌دین، نگوین، پاتریک دییه و آلن پله (1382)، حقوق بينالملل عمومي، تهران: اطلاعات.
مبشری، اسدالله (1357)، مسئله فلسطین ( گزارش کنفرانس حقوقدانان عرب در الجزایر)، چاپ دوم، تهران: خوارزمی.
مقتدر، هوشنگ (1353)، تحولات سازمان ملل، تهران: فرمند.
Abass, A. (2004), “Regional organizations and the development of collective security” beyond Chapter VIII of the UN Charter, Hart Publishing.
Alger, F. Chadwick (2006), The United Nations Systems, A Reference Handbook, UK: Santa Barbara, Calif.
Amerasinghe, C. F. (2005), Principles of the Institutional Law of International Organizations, Cambridge: Cambridge University Press.
Annan, K. A. (2010), A concise encyclopedia of the United Nations, H. Volger (Ed.), Martinus Nijhoff.
Berdal Mats, (2008), The Security Council and Peacekeeping” in The United Nations Security Council and War: The Evolution of Thought and Practice since 1945, Edited by Vaughan Lowe, Adam Roberts, Jennifer Welsh and Dominik Zaum, Oxford: Oxford University Press.
Bolewski, W. (2007), Diplomacy and international law in globalized relations, Springer Science & Business Media.
Boulden, J. (2003), “United Nations Security Council Policy on Africa”, In Dealing with Conflict in Africa: The United Nations and Regional Organizations (pp. 11-33), New York: Palgrave Macmillan.
Brownlie, Ian (1998), Principles of Public International law, fifth Edition, Oxford: Oxford University Press.
Conforti, Benedetto (2004), The Law and Practice of the United Nations, Third Revised Edition, Martinus Nijhoff Publisher.
Mahmoudi, Said (2011), Islamic Approach to International Law, Max Planck Encyclopedia.
Peterson, M.J (2004), “Using the General Assembly”, in Terrorism and the UN: Before and After September 2001, Edited by Jane Boulden and Thomas G. Weiss.eds, Indiana University Press.
Thakur, Ramesh (2006), The United Nations, peace and security, Cambridge: Cambridge University Press.
Volger, Helmut (2010), A Concise Encyclopedia of the United Nations, Second Revised Edition, Martinus Nijhoff Publisher.
Warbrick, Colin (1994), “The Principle of Sovereign Equality”, in The United Nations and the Principles of International Law: Essays in Memory of Michael Akehurst, Edited by Vaughan Lo
