آسیب‌شناسی برنامه‌های بالندگی هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی
محورهای موضوعی :
بهار بندعلی
1
,
محمود ابوالقاسمی
2
,
محمدحسن پرداخت‌چی
3
,
مرتضی رضایی‌زاده
4
1 - علوم تربیتی و روان‌شناسی
2 - دانشگاه شهید بهشتی
3 - دانشگاه شهید بهشتی
4 - دانشگاه شهید بهشتی
کلید واژه:
چکیده مقاله :
یکی از راهبردهای ارتقای کیفی دانشگاه‌ها توجه به رشد و بالندگی اعضای هیئت علمی است. بر این اساس دانشگاه‌ها تلاش می‌کنند تا با ارائه برنامه‌هایی به منظور بالندگی اعضای هیئت علمی، گامی در جهت ارتقای کیفیت بردارند. علی‌رغم تاکید فوق، استقبال اساتید از برنامه‌های بالندگی هیئت علمی در حد انتظار نبوده است و این موضوع نیازمند مطالعه و رسیدگی است. از این رو پژوهش حاضر با هدف ارتقای برنامه‌های بالندگی هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی، درصدد شناسایی نقاط ضعف آن از دیدگاه اساتید است. در طرحی کیفی و پدیدارشناسانه، مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته‌ای با 29 نفر از اساتید دانشگاه شهید بهشتی انجام و از آنان درباره نقاط ضعف برنامه‌های بالندگی هیئت علمی دانشگاه سوال شده است. مصاحبه‌های پیاده‌سازی شده با استفاده از روش اشتراوس-کوربین و در سه مرحله کدگذاری شدند. در نتیجه فرایند کدگذاری، چهارده نقطه ضعف برای برنامه‌های بالندگی شناسایی شدند که عبارتند از: «بی‌توجهی به ابعاد گوناگون بالندگی هیئت علمی»، «بی‌نظمی در برنامه‌ها»، «بی‌توجهی به انگیزاننده‌های درونی»، «بی‌توجهی به تفاوت‌های فردی»، «اجرا نشدن نیازسنجی»، «تعداد و تکرار کم برنامه‌ها»، «منعطف نبودن زمان برنامه‌ها»، «اطلاع‌رسانی ضعیف»، «موضوعات نامناسب»، «محتوای نامناسب»، «روش‌های یاددهی-یادگیری غیر‌اثربخش»، «تعامل و مشارکت پایین»، «نبود سازوکارهای کافی برای ارزیابی اثربخشی دوره» و «ضعف کانال‌های بازخورد». برای دستیابی به دیدگاهی جامع‌تر درباره برنامه‌های بالندگی هیئت علمی، نقاط ضعف شناسایی شده، در قالب عناصر برنامه درسی طبقه‌بندی شدند و مورد بحث قرار گرفتند. در مجموع بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان گفت برنامه‌های بالندگی هیئت علمی دانشگاه در هر چهار گروه هدف، محتوا، روش‌های یاددهی-یادگیری و روش‌های ارزیابی نیاز به یک بازنگری اساسی دارد.
Paying attention to faculty development programs is one of the strategies to enhance the quality of universities. For this reason, universities try to offer various faculty development programs. Faculty members, however, have not welcomed such programs, as expected. Thus, finding the reasons needs researches and studies. Therefore, the current study seeks to identify the weaknesses of faculty development programs from academic staffs’ viewpoints. Using a phenomenological and qualitative design, semi-structured interviews were conducted with 29 lecturers at Shahid Beheshti University. The transcribed interviews were coded in 3 stages using the Strauss and Corbin framework. As a result of this study, 14 weaknesses in the current FD programs were identified, as follows: “negligence in different dimensions of faculty development”, “lack of needs assessment”, “negligence in intrinsic motivators”, “negligence in individual differences”, “low frequency and quantity of programs”, “inflexible schedules”, “weak promotion and dissemination of programs”, “disorganized programs”, “irrelevant subjects”, “irrelevant content”, “ineffective teaching-learning methods”, “low interaction and participation of faculty members”, “lack of effectiveness for evaluation mechanisms”, and “weaknesses in feedback channels”. In order to get a comprehensive view of faculty development programs, the identified weaknesses were categorized and discussed in accordance with the different curriculum components. In General, based on the findings, it can be said that faculty development programs at this university call for a major revision in the four following components: Goal, Content, Teaching-Learning method, and Assessment methods.
