سنجش ارتباط بین دیپلماسی ورزشی و پرستیژ بینالمللی کشورها؛ مطالعه موردی میزبانی قطر برای جام جهانی فوتبال 2022
محورهای موضوعی : اقدامات و سیاستهای سازمانها
1 - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
2 - استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران
کلید واژه: ورزش, سیاست, دیپلماسی ورزشی, جام جهانی فوتبال, قطر,
چکیده مقاله :
ورزش مدرن به طرز چشمگیری بینالمللی شده و استفاده استراتژیک، آگاهانه و هدفدار از ورزش توسط کشورها برای ایجاد تعامل، اطلاعرسانی و ایجاد نمایهای مثبت و افزایش اعتبار بینالمللی جهت افزایش کنشگری و پیگیری اهداف سیاست خارجی را میتوان به دیپلماسی ورزشی ربط داد. ورزش بهعنوان یکی از ابزارهای موجود در دیپلماسی و سیاست دارای نقشی مثبت است و دیپلماسی ورزشی به ابزاری برای دولتها تبدیل شده تا با استفاده از آن، جایگاه و اعتبار خود را بهبود بخشند؛ بنابراین مهم است به این موضوع پرداخته شود که علاوه بر قدرتهای نظامی یا سیاسی، راههای دیگر و کمهزینهتری نیز وجود دارد که کشورها بتوانند به اهداف خود برسند. قطر یکی از این کشورهاست که با وجود موقعیت جغرافیایی خاص آن، در حال استفاده از این نوع دیپلماسی برای رسیدن به اهداف منطقهای و بینالمللی خود است. در همین چارچوب، پرسش اصلی مقاله پیش رو اینگونه بیان شد که دیپلماسی ورزشی چگونه بر پرستیژ بینالمللی قطر تأثیرگذار است و با استفاده از روش تحلیلی توصیفی این فرضیه به دست آمد که قطر توانسته از طریق دیپلماسی ورزشی و در ذیل آن گرفتن حق میزبانی جام جهانی فوتبال در سال 2022، با چهار مؤلفة تبدیل شدن به یک بازیگر مهم منطقهای، فرصت مهم دیپلماسی عمومی و قدرت نرم، مشارکت در مورد صلح و امنیت و جذب افکار عمومی، نقشی جدی برای خود پیدا کند و در نهایت پرستیژ و اعتبار بینالمللی خود را افزایش دهد.
Modern sport has been dramatically internationalized and the strategic, conscious and purposeful use of sport by countries to create interaction, information and positive indexing and increase international credibility to increase activism and pursue foreign policy goals can be attributed to related on sports diplomacy. Sport has a positive role as one of the tools in diplomacy and politics. Sports diplomacy has become a tool for governments to use to improve their positions and credibility. Therefore, it is important to address the issue that in addition to military or political power, there are other and less costly ways in which countries can achieve their goals. Qatar is one of these countries that, despite its special geographical location, is using this type of diplomacy to achieve its regional and international goals. In this regard, the main question of the forthcoming article was how sports diplomacy affects Qatar's international prestige. Using descriptive analytical method, it is hypothesized that Qatar has been able to host the 2022 FIFA World Cup through sports diplomacy, with four components: becoming an important regional player, an important opportunity for public diplomacy and power. Soft, participation in peace and security and attracting public opinion, play a serious role for itself and ultimately increase its international prestige and prestige.
ابوالفتحی، محمد. رستمی، بنفشه. نادری مسعود (1397). مطالعه تطبیقی سیاست خارجی عربستان سعودی و قطر در قبال بحران سوریه؛ 2017-2011. فصلنامه پژوهشهای راهبردی سیاست. ۶ (24).
اخوان کاظمی، مسعود. عزیزی، پروانه (1389). دیپلماسی عمومی و الگوی اسلامی آن. رسانه. ۲۰ (4).
جالینوسی، احمد. طباطبایی، یگانه سادات. البرزی، هنگامه (1394). نقشآفرینی قطر در منطقه خلیجفارس با توجه به مناقشات اخیر خاورمیانه. مطالعات بیداری اسلامی. ۴ (8).
خرمی، قاسم (1382). افکار عمومی در عرصه سیاست. ماهنامه روابط عمومی. (27).
دوستی، مرتضی و دیگران (1391). سیاست و ورزش. ساری: موج قلم.
ذاکریان، مهدی. عمادی، سید رضی (1394). واکاوی عملکرد شبکه الجزیره در تقویت قدرت نرم قطر. فصلنامه مطالعات راهبردی. 18(1).
رنجکش، محمدجواد. اصغری ثانی، حسین. محقر، احمد (1392). برندسازی در دیپلماسی نیچهای قطر. فصلنامه مطالعات سیاسی. ۵ (19). صص 145-178.
شادمانی، مهدیه (1399). بررسی راهبرد کشورهای اسلامی در مسئله تروریسم (مطالعه موردی عربستان و قطر). پژوهشنامه حقوق بشری. ۶ (2).
شریعتی فیضآبادی، مهدی (1398). مطالعه تطبیقی دیپلماسی ورزش در توسعه روابط خارجی و کشورهای منتخب. دو فصلنامه علمی دانش سیاسی. ۱۵ (۱). صص 148-125.
شریعتی فیضآبادی، مهدی. گودرزی، محمود (1394). جایگاه دیپلماسی ورزش در روابط بینالملل جمهوری اسلامی ایران؛ رویکرد کیفی مبتنی بر تحلیل محتوا. دو فصلنامه علمی-پژوهشی دانش سیاسی. ۱۱ (۲). صص 127-95.
صباغیان، علی (1394). دیپلماسی ورزشی. مطالعات فرهنگ-ارتباطات. 16(31). صص 155-135.
طالبی آرانی، روحالله (1392). تغییر یا تداوم در سیاست خارجی قطر. گزارش کارشناسی مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی. شماره مسلسل 13231.
گینگراس، آن ماری. پیر کریر، جیسن (1381). افکار عمومی: شکلگیری و اقناع. ترجمه علی مهرطلب. رسانه. 13(3).
هادیان، ناصر. احدی، افسانه (1388). جایگاه مفهومی دیپلماسی عمومی. فصلنامه بینالمللی روابط خارجی. ۱ (3)
مدار شرقی (1399). جایگاه ورزش، خیریه و فرهنگ در قدرت نرم. قابل دسترسی در: http://madaresharghi.ir/25418. 17/03/1399.
میدل ایست نیوز (2021). قطر؛ واسطهگر جدید خاورمیانه. قابل دسترسی در: http://mdeast.news/2021/03/01
Reiche, Danyel; Sorek, Tamir (2019). Sport, politics, and Society in the Middle East. OXFORD university press.
Murray, Stuart (2018). Sports Diplomacy: Origins, Theory and Practice. By Routledge.
Haut, Jan; Jonathan, Grix; Brannagan, Paul Michael; Hilvoorde, Ivo van. (2017). International prestige through sporting success: an evaluation of the evidence. European Journal For Sport And Society. Vol 14. NO 4.
Murray, Stuart (2017). Sports Diplomacy in the Australian Context: Theory into Strategy. Politics & policy. Vol 45. Pp 841-861.
Mohammadzadeh, Babak (2017). Status and Foreign Policy Change in Small States: Qatar's Emergence in Perspective. The International Spectator. Vol 52. NO 2. Pp 19-36.
Abu Sulaib, Faisal Mukhyat (2017). Understanding Qatar's Foreign Policy, 1995-2017. Middle East Policy. Vol XXIV. NO 4.
KamravaMehran (2017). Qatari Foreign Policy and the Exercise of Subtle Power. International Studies Journal. Vol 14(2). Pp 91-123.
Trunkos, Judit; Heere, Bob (2017). Sport diplomacy: A review of how sports can be used to improve international relationship. Fit Publishing. West Virginia University.
Philpott, Simon (2016). Planet of Australians: Indigenous athletes and Australian Football's sports diplomacy. Thired World quarterly.
Reiche, Danyel (2015). Investing in sporting success as a domestic and foreign policy tool: the case of Qatar. International Journal of Sport Policy and Politics. Vol 7. NO 4. Pp 489-504.
Brannagan, Paul Michael; Giulianotti, Richard (2014). Soft power and soft disempowerment: Qatar, global sport and football's 2022 World Cup finals. Leisure Studies.
Murray, Stuart; Pigman, Geoffrey Allen (2014). Mapping the relationship between international sport and diplomacy. Sport in Society. Vol 17. NO 9. Pp 1098-1118.
Boyce, Graham (2013). Qatar's foreign policy. Asian Affairs. Vol XLIV. Pp 365-377.
Qingmin, Zhang (2013). Sports Diplomacy: The Chinese Experience and Perspective. The Hague Journal of Diplomacy. Pp 211-233.
Ecastro, Andrela Soates (2013). South Africa's Engagement in Sports Diplomacy: The Successful of the 2010 FIFA World Cup. The Hague Journal of Diplomacy 8. Pp 197-210.
Murray, Stuart (2013). Sports Diplomacy. The Hague Journal of Diplomacy8. Pp 191-195.
Pulliam, Sara (2013). Qatar's Foreign Policy: Building on International Image. Cario: aucegypt.
Barakat, Sultan (2012). The Qatari Spring: Qatar's emerging role in peacemaking. The London School of Economics and Political Science. University of York.
Ndlovu, Sifiso Mxolisi (2010). Sports as cultural diplomacy: the 2010 FIFA World Cup in South Africa's foreign policy. Soccer & society. Vol 11. Pp 144-153.
Nye, Joseph S. (2008). Public Diplomacy and Soft Power. The Annals of The American Academy.
Allison, Lincoln; Monnington, Terry (2002). Sport, Pretige and International Relations. Politics and Culture. Pp 106-134.
The Peninsula. QATAR'S DAILY NEWSPAPER.