رابطه امید، شادکامی و جهت‌گیری مذهبی با سلامت معنوی مربیان قرآن
محورهای موضوعی :
1 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان
کلید واژه: امید شادکامی و جهت‌گیری مذهبی سلامت معنوی مربیان قرآن,
چکیده مقاله :
سلامت معنوی تحت تأثیر متغیرهای زیادی است که از مهمترین آنها می‌توان به امید، شادکامی و جهت‌گیری مذهبی اشاره کرد. این پژوهش با هدف بررسی ارتباط امید، شادکامی و جهت‌گیری مذهبی با سلامت معنوی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش همه مربیان قرآن شهرستان ورامین بودند. برای انجام این پژوهش 120 مربی به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. همه آنها پرسشنامه‌های امید (اسنایدر و همکاران، 1991)، شادکامی (آرگایل و لو، 1990)، جهت‌گیری مذهبی (آلپورت و راس، 1967) و سلامت معنوی (پولوتزین و الیسون، 1982) را تکمیل کردند. داده‌ها به روش رگرسیون گام‌به‌گام تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که امید، شادکامی و جهت‌گیری مذهبی درونی با سلامت معنوی رابطه مثبت و معنادار داشتند. در یک مدل پیش‌بین صرفاً جهت‌گیری مذهبی درونی، شادکامی و امید توانستند 39 درصد از واریانس سلامت معنوی را پیش‌بینی کنند؛ بنابراین برای افزایش سلامت معنوی نخست باید به آموزش جهت‌گیری مذهبی درونی، سپس به آموزش شادکامی و درنهایت به آموزش امید اقدام کرد.
Spiritual well-being is affected by several variables such as hope, happiness and religious orientation. This research investigates the relationship of hope, happiness and religiosity with spiritual well-being. The statistical population includes all Quran teachers of Varamin suburbs. For this research, 120 teachers were selected using random sampling. All of them completed the questionnaires of hope (Snyder et al, 1991), happiness (Argyle and Luo, 1990), religiosity orientation (Allport and Ross, 1967), and spiritual well-being (Paloutzin and Ellison, 1982). The data collected was analyzed through step wise regression method. The findings showed a positive and significant relationship between hope, happiness and internal religious orientations with spiritual well-being. Internal religious orientations, happiness and hope in one predicted model predicted 39 percent of variance of spiritual well-being. In order to increase spiritual well-being, teaching internal religious orientations should be given first priority. Then the priority goes to teaching happiness and then hope.
