اثربخشی مداخله‌ی شفقت خود بر تکانشگری دانشجویان دچار شکست عاطفی
محورهای موضوعی : روانشناسیمحسن بدخشان 1 , مهدی رضا سرافراز 2 , مهدی ایمانی 3
1 - گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز ، ایران.
2 - گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز ، ایران.
3 - گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز ، ایران.
کلید واژه:
چکیده مقاله :
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی و تداوم اثر مداخله شفقت خود، بر تکانشگری دانشجویان دچار شکست عاطفی انجام شد. روش پژوهش، از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانشجویان دانشگاه های شیراز بود که در سال تحصیلی 99-98 مشغول به تحصیل در دانشگاه بودند. با روش نمونه گیری در دسترس، 27 نفر از دانشجویان (12 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل) که مطابق با ملاک های ورود و خروج بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های شفقت خود نف و تکانشگری بارات (BIS-11)، در سه مرحله استفاده شد. در گروه آزمایشی مداخله ی شفقت خود نف (در 8 جلسه ی 60 دقیقه ای) اجرا شد اما در گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل گردیدند. نتایج پژوهش نشان داد که مداخله ی شفقت خود در کاهش تکانشگری دانشجویان دچار شکست عاطفی اثربخش بود و این اثربخشی در دوره ی پیگیری یک ماهه نیز تداوم داشت. شفقت خود می تواند از طریق تخفیف احساسات ناخوشایند ناشی از افت ارزش خود و حرمت خود که به دنبال وقوع شکست اتفاق می افتد و هم چنین با افزایش خودآگاهی و خودکنترلی سبب کاهش تکانشگری شود.
The present study aims at exploring the effectiveness and continuity of the effect of self-compassion intervention on the impulsivity of students who have experienced a romantic breakup. We used a semi-experimental research design with pre-test, post-test, and one-month follow-up with a control group. The population includes all the students who were studying at 98-99 in Shiraz universities. We selected 27 students (12 in the experimental and 15 in the control group) by convenience sampling, in accordance with inclusion and exclusion criteria. To gather the data, Neff’s Self-Compassion Scale and Barratt Impulsiveness Scale were used. In the experimental group, Neff’s self-compassion intervention was conducted (in eight sixty-minute sessions), but there was no intervention in the control group. Finally, the data were analyzed by repeated measure analysis of variance. Results demonstrated that self-compassion intervention was effective in decreasing impulsivity in the students who have experienced romantic breakups; the effectiveness also continued in the one-month follow-up. Self-compassion could decrease impulsivity by reducing the unpleasant feeling stemming from falling the self-worth and self-esteem occurring after a romantic breakup. It also decreases impulsivity by increasing self-awareness and self-control.
