حق بر سلامت در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
محورهای موضوعی : حقوق عمومیسمن اللهویسی 1 , علی اکبر گرجی ازندریانی 2
1 - دانشگاه ازاد کرمانشاه
2 - دانشگاه شهید بهشتی
کلید واژه:
چکیده مقاله :
حق بر سلامتی، جزئی از حقوق بنیادین شهروندان در هر جامعه سیاسی است. هر شهروندی به مثابه عضوی از جامعه صرف نظر از ملاحظات نژادی، دینی، سیاسی و فرهنگی صرفاً به واسطه وجود رابطه شهروندی، دارای حق و استحقاق لازم جهت بهره مندی از این حق می باشند. حق بر سلامت تمام خدمات پزشکی، غذای کافی، مسکن مناسب، محیط زیست پاک و ... را در بر می گیرد. عوامل متنوع و تأثیرگذار بر سلامتی موجب دشواری تعریف حق مذبور شده است و کشورها برای تأمین این امکانات ملزم به اتخاذ تصمیمات اساسی هستند که ایران نیز با تصویب قوانین و مقررات در زمینه ی سلامت در قانون اساسی این حق را به رسمیت شناخته است.
The right to health is part of the fundamental rights of citizens in any political community. Every citizen as a member of the community, regardless of racial, religious, political or cultural considerations, has the right and deserve the right to enjoy this right by virtue of the existence of a citizenship relationship. The right to health includes all medical services, adequate food, affordable housing, clean environment and .... Various and influential factors on health make it difficult to define the right, and countries are required to make fundamental decisions to ensure these facilities, which Iran has recognized in the constitution by ratifying health laws and regulations.
