اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق
محورهای موضوعی : روان شناسیویدا آذری 1 , کبری کاظمیان مقدم 2 , مهناز مهرابی زاده هنرمند 3
1 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز
2 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول
3 - دانشگاه شهید چمران اهواز
کلید واژه: شفقت درمانی, طلاق, تحمل پریشانی, اسنادهای ارتباطی, ,
چکیده مقاله :
پژوهش حاضر با هدف تعيين اثر بخشی درمان مبتنی بر شفقت بر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون ـ پسآزمون با گروه کنترل است. جامعة آماری پژوهش کلیه زنان متقاضی طلاق شهر بهبهان در سال 1398 هستند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر (15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل) است که با روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند. افراد گروه آزمایش، مداخلة آموزشی را طی دو ماه در 8 جلسة 90 دقیقه ای دریافت کردند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش مشتمل اند بر مقیاس های تحمل پریشانی (DTS) و اسنادهای ارتباطی (RAM). داده ها با تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتهها نشان می دهند که بین گروههای آزمایش و کنترل از نظر تحمل پریشانی و اسنادهای ارتباطی تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر، درمان مبتنی بر شفقت باعث افزایش تحمل پریشانی و بهبود اسنادهای ارتباطی در این زنان می شود (001/0>P). منطبق با یافته های پژوهش حاضر، میتوان درمان مبتنی بر شفقت را به منزلة روشی کارا در جهت افزایش تحمل پریشانی و بهبود اِسنادهای ارتباطی زنان متقاضی طلاق در نظر گرفت.
: The present study was conducted to investigate the effectiveness of compassion-focused therapy on distress tolerance and relationship attributions in divorced women. It was a quasi-experimental study with pretest, post-test and control group design. The statistical population of the study included all divorced women in Behbahan in 2020. The samples of this study consisted of 30 divorced women (15 in experimental group, and 15 in control group) who were selected through convenience sampling method and according to the inclusion criteria. The experimental group participated in eight ninety-minute sessions during two months while the control group didn’t receive this intervention during the conduction of the study. Distress Tolerance Scale (DTS) and Relation-ship Attribution Measurement (RAM) were the applied questionnaires. Data were analyzed using univariate and multivariate analysis of covariance. The results showed that compassion-focused therapy has been effective on distress tolerance and relationship attributions (P<0/001). According to the findings of the present study, compassion-focused therapy can be suggested as an efficient method in order to increase distress tolerance and relationship attributions in divorced women.
