مقايسه چگونگي كلام الهي از نظر متكلمان و ابن عربي
محورهای موضوعی : مطالعات حوزه عرفان و کلام اسلامی
1 - دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران مركزي
2 - دانشگاه آزاد اسلامی
کلید واژه:
چکیده مقاله :
حادث یا قدیم بودن کلام الهی از مباحثی است که معتزله و اشاعره به آن پرداخته و عرفا آن را نَفَس الرّحمان الهی گرفته‌اند که نه قدیم است و نه حادث. در نوشتار حاضر بحث بر سر چگونگی دریافت وحی توسط نبی است که این کلام الهی برغم حادث یا قدیم بودن آن، چگونه در قالب الفاظ به ظهور میرسد. برخی از معتزله آن را از جنس اصوات و الفاظ دانسته‌اند و گروهی از اشاعره آن را حقیقتی نفسانی تلقی کرده‌اند که اصوات و الفاظ حاکی از آن هستند. ابن عربی بین کتاب الله و کلام الله فرق قائل شده و اختلاف در عربی و عجمی بودن را به کتاب نسبت میدهد نه کلام الله، و الفاظ قرآن کریم را کلام خدا میداند نه کلام رسول، و نزول آن بر قلب پیامبر(ص) را بصورت زبانی میداند، یعنی پیامبر(ص) قرآن را با همین حروف و کلمات عربی دریافت میکند و خودش در آن دخل و تصرفی ندارد . قونوی نیز در شرح آن گفته که صورت وجودی عینی قرآن مانند صورت ادارکی آن است، پس قرآن نور بالذات است.
The question of whether the Divine Word is originated or pre-eternal has always challenged the minds of both the Mu‘tazilites and Ash‘arites. Gnostics refer to it as the Merciful Divine Breath, which is neither pre-eternal nor originated. The present paper discusses the quality of the Prophet’s receiving revelation, and how the Divine Word, irrespective of its originated or pre-eternal nature, is manifested in the mould of words. Some of the Mu‘tazilites believe that it is of the type of sounds and words, while a group of the Ash‘arites conceive of it as a soulish truth transferred through sounds and words. Ibn Arabi distinguishes between God’s Book and God’s Word and attributes the difference between its being Arabic or non-Arabic to the Book and not to God’s Words. He believes that the words of the Holy Qur’an belong to God and not the Prophet (s) and argues that their descent to his heart were in the verbal from; in other words, the Prophet (s) received the Qur’an in its present Arabic version and did not change any part of it. In his commentary on this holy Book, Qunawi also writes that the concrete existential form of the Qur’an is similar to its perceptive form, thus, the Qur’an is light (nur) by essence.
