اوسیای ارسطو و ترجمه آن به Substance
محورهای موضوعی : تعامل اندیشه‌ها، اثرگذاری اندیشه‌های فلیسوفان بر جامعه و تفکر پس از خود
حمید خسروانی
1
(دانشجوی کارشناسی ارشد فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه تربیت مدرس، تهرانك ایران)
حمیدرضا محبوبی آرانی
2
(استادیار گروه فلسفه و حکمت و منطق دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران)
سید محمد علی حجتی
3
(دانشيار گروه فلسفه و منطق و حکمت دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران)
کلید واژه: اوسیا موجود جوهر ماهیت ذات هیپوستازیس ,
چکیده مقاله :
ارسطو بعنوان اولین کسی که باب مستقلی تحت عنوان «اوسیا» در فلسفه خود گشوده، در آثارش تعاریف مختلفی از این واژه ارائه داده است. به هر كدام از آثار ارسطو بويژه متافیزیک و رسالة مقولات که مينگريم شاهد معانی مختلفی از این واژه هستیم؛ گاهی معنای زیرینترین لایه ، گاهی معنای موجود و گاهی معنای ذات و ماهیت از آن اراده میگردد. در انتخاب معادل مناسب به زبانهای دیگر (لاتین، انگلیسی، عربی و فارسی) برای ترجمة ousia همیشه اختلاف بر روی این کلمه در میان آثار مترجمان، فیلسوفان بعدی و محققان متون فلسفی دیده میشود. این اختلاف از تشتت و ابهامی ناشی میگردد که بیشتر در کتاب متافیزیک وجود دارد، زیرا واژه یی که از نظر لفظی بمعنای being است در جاهای گوناگون، معانی مختلف دیگری نیز دارد. مقاله حاضر درصدد است ابتدا مشترک لفظی بودن این واژه را نشان دهد، سپس دلایل انتخاب substance بعنوان معادلی مناسب برای آن را بررسی نمايد.
Aristotle’s discussion of the Ousia are diverse and confusing since there are various definition of the term especially in Metaphysics, Physics and Categories. He refers to it sometimes as the underlying layer, sometimes he means something similar to the meaning of being, and sometimes as essence and quiddity. Hence, the difficulty and disagreement among the translators and interpreters on the best equivalent for Ousia in other languages. In the present paper, after a short historical discussion about Ousia, I examine some common equivalents for the Ousia in Latin and English and attempt to discuss the different reasons for and against each equivalent. My argument, in general, goes for the term Substance, and I will bring 8 reasons to establish the argument.
ادواردز، پل (1379) تاریخ مابعدالطبیعه، ترجمه شهرام پازوکی، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
ارسطو (۱۳77) متافیزیک (مابعدالطبیعه)، ترجمه شرف‌الدین خراسانی، تهران: حکمت.
ارسطو (۱۳۷۸) منطق (اَرگانون)، ترجمة میرشمس¬الدین ادیب سلطانی، تهران: نگاه.
اکبریان، رضا (1386) «جوهر از دیدگاه ملاصدرا»، مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه اصفهان، شماره 51، ص68ـ41.
ایزوتسو، توشیهیکو (۱۳۶۰) بنیاد حکمت سبزواری، ترجمه سیدجلال¬الدین مجتبوی، تهران: دانشگاه تهران.
ایلخانی، محمد (۱۳۸۲) تاریخ فلسفه در قرون وسطی و رنسانس، تهران: سمت.
برگمن، گریگوری (۱۳۸۹) کتاب کوچک فلسفه، ترجمه کیوان قبادیان، تهران: کتاب آمه.
بریه، امیل (1383) تاریخ فلسفه، ترجمه علیمراد داوودی، تهران: دانشگاه تهران.
پاپکین، ریچارد؛ استرول، آرروم (1389) کلیات فلسفه، ترجمه سیدجلال‌الدین مجتبوی، تهران: حکمت.
توماس، هنری (1379) بزرگان فلسفه، ترجمه فریدون بدره¬ای، تهران: علمی و فرهنگی.
راسل، برتراند (1365) تاریخ فلسفه غرب، ترجمه نجف دریابندری، تهران: نشر پرواز.
ریتر، یوآخیم و دیگران (۱۳۹۳) فرهنگ¬نامه تاریخی مفاهیم فلسفه، ج2، ترجمه زیرنظر محمدرضا حسینی بهشتی، تهران: سمت.
زاهدی، محمدصادق (1384) «مفهوم وجود نزد ارسطو و فارابی»، رهنمون، شمارة 11 و 12، ص132ـ119.
فارابی، ابونصر (1381) فصوص الحکمة، با شرح سیداسماعیل شنب غازانی، تحقیق علی اوجبی، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
فارابی، ابونصر (۱۹۷۰م) الحروف، تحقیق محسن مهدی، بیروت: دار المشرق.
فارابی، ابونصر (1986م) المنطق عند الفارابی، تحقیق رفیق العجم، بیروت: دار المشرق.
فارابی، ابونصر (1987م) «جوابات لمسائل سئل عنها»، رسالتان فلسفیتان، تحقیق جعفر آل یاسین، بیروت: دار المناهل.
کاپلستون، چارلز (1393) تاریخ فلسفه، ج1، ترجمه سیدجلال‌الدین مجتبوی، تهران: علمی و فرهنگی.
کالینسون، دایانه (1380) پنجاه فیلسوف بزرگ، ترجمه محمد رفیعی مهرآبادی، تهران: عطائی.
نصر، سید حسین (1383) سنت عقلانی اسلامی در ایران، تهران: قصیده¬سرا.
نوس‌بام، مارتا کریون (۱۳۸۰) ارسطو، ترجمه عزت‌الله فولادوند، تهران: طرح نو.
Ackrill, J. L. (1975). Aristotle's Categories and de Interpretatione. Oxford University Press.
Aristotle (1914). De Mundo (Cosmology). trans. by E. S. Forster. Oxford: The Clarendon Press.
Aristotle (1955). On the Cosmos. trans. by D. J. Furley. Cambridge, MA: Harvard University.
Aristotle (2008). Metaphysics. trans. by W. D. Ross. Kessinger.
Brown, Stephen F. (1996). Theology and Philosophy. Medieval Latin: An Introduction and Bibliographical Guide. Washington, DC: CUA Press.
Cohen, S. Marc (2019). Aristotle’s Metaphysics. Stanford Encyclopedia of Philosophy. https://plato.stanford.edu/archives/win2016/entries/aristotle-metaphysics.
Descartes, R. (2009). Principles of Philosophy. SMK Books.
Kosman, L. A. (2014). Translating Ousia in Virtues of thought: Essays on Plato and Aristotle. Library of Congress Cataloging-in-Publication Data.
Macmillan Dictionary (2019) “Substance”. www.macmillandictionary.com/ dictionary/british/ subscene.
Owens, J. (1951). The Doctrine of Being in the Aristotelian Metaphysics. Toronto: Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
Spinoza, B. (2017). Ethics. Loki's Publishing.
Thom, Johan (ed.) (2014). Pseudo-Aristotle, On the Cosmos. Tübingen, Germany: Mohr Siebeck.
