گرايش از فلسفه عقلي به حکمت باطني در آراء اخوان‌الصفا (تحليل نخستين رويارويي انديشمندان مسلمان با فلسفه)
محورهای موضوعی : ریشه‌شناسی واژگان (اتیمولوژی) فلسفی
1 - دانشگاه تهران
کلید واژه:
چکیده مقاله :
در اين پژوهش، نخستين کاربردهاي اصطلاحات حکمت و فلسفه و مفاهيم آنها در فرهنگ اسلامي مورد بحث و بررسي قرار ميگيرد و همچنين به تبيين رويکرد غالب در ميان متفکران مسلمان که تلاش در جهت تأليف شريعت و فلسفه و اظهار و آشکارگي مفهوم مورد قبول دين از آن، با استناد به واژه حکمت است (که اصطلاحي کاملاً قرآني است)، پرداخته ميشود؛ رويکردي که با استناد به مفاهيمي چون تأويل در قرآن و نيز گرايش به زهد و عرفان در سده‌هاي دوم تا چهارم هجري ميتوانست به ظهور نوعي حکمت باطني منجر شود. اخوان‌الصفا که تأثيري عظيم بر سير حکمت و انديشه در فرهنگ اسلامي داشتند، از پيشگامان رويکرد فوق محسوب ميشوند. ايشان با تأليف مجموعه پنجاه و چهار رساله‌يي رسائل، گامي بلند در جهت تأليف شريعت و فلسفه و تبيين مفهوم حکمت و بويژه حکمت باطني برداشتند. نوشتار حاضر با رويکردي تحليلي ـ تاريخي به بررسي مفهوم‌شناختي دو اصطلاح فلسفه و حکمت در دوره آغازين ظهور انديشه فلسفي در تمدن اسلامي پرداخته و تلاش اخوان‌الصفا براي رسيدن به نوعي حکمت باطني که تأليفي از رويکردي کاملاً فلسفي و در عين حال قرآني (و روايي) است را مورد تأمل قرار ميدهد؛ رويکردي که براي اثبات اين تأليف، ناگزير از متحد دانستن مفهوم دين و فلسفه بود.
The present paper initially discusses and explores the early applications of philosophical terms and their meanings in Islamic culture. Then it clarifies the dominant approach followed by those Muslim thinkers who try to reconcile Shari‘ah with philosophy through using an acceptable concept in religion by resorting to the term hikmah (which is a purely Qur’anic term). This is an approach which managed to result in a kind of esoteric wisdom between the second and fourth centuries (AH) through employing such concepts as t’awil (interpretation) in the Qur’an and promoting the interest in piety and gnosis. Ikhwan al-Safa, who exercised a huge influence on the development of wisdom and philosophy in Islamic culture, are among the pioneers of the above approach. By composing a corpus of 54 Epistles, called Rasa’il, they took a great stride towards reconciling Shari‘ah with philosophy and explaining the concept of wisdom and, particularly, Batini wisdom. Here, following an analytic-historical approach, the writer performs a conceptual analysis of the two terms of philosophy and wisdom during the first period of the rise of philosophical thought in Islamic civilization. Besides, he deliberates on the efforts of Ikhwan al-Safa in order to reach a kind of esoteric wisdom, which is a synthesis of a completely philosophical and, at the same time, Qur’anic (and narrative) approach. This was an approach which inevitably advocated the unity of religion and philosophy in order to demonstrate such a synthesis.
