الهیات اعطائی(2)؛ دلالتهای قاعده اعطاء در صفات و افعال واجب
محورهای موضوعی : کلام اسلامیحسن محمدی احمدآبادی 1 , سعید متقی‌فر 2
1 - هضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد نراق
2 - دانشگاه باقرالعلوم (ع)
کلید واژه:
چکیده مقاله :
قاعده «معطی‌الشیئ» یکی از قواعد پرکاربرد در الهیات اسلامی است. این قاعده به دو شیوه در براهین اثبات صفات واجب به کار رفته است. در یک کاربرد در راستای اثبات مطلق صفات کمالیه و در کاربردی دیگر در جهت اثبات تک تک صفات کمالیه از جمله تمام اقسام علم واجب از جمله اثبات علم حضوری ذاتی، علم به غیر پیش از ایجاد، علم به غیر پس از ایجاد، علم فعلی و علم حضوری به غیر بهره برده‌اند. همچنانکه در اثبات صفات و ذاتی بودن صفاتی همچون قدرت، حیات، اراده، وجوب، خیریت، حقیت، بساطت، غناء و مالکیت به کار رفته است. این قاعده در اثبات گزاره‌های اساسی مرتبط با حوزه افعال الهی مانند قاعده الواحد، وجود منبسط، عوالم وجود، ابداع عالم و اتقان صنع نیز نقش آفرین است. نوشتار حاضر با اثبات نفوذ این قاعده در عمق مهمترین مسائل الهیات اسلامی، توصیف الهیات اسلامی به «الهیات اعطائی» را امری توجیه‌پذیر می‌داند.
The principle of "the Donor of a thing must already have it" used in Two Manners for Proving of divine attributes. In one application used for proving of Absolute perfection Attributes and in another used for proving each of the perfection attributes Including All kinds of Divine knowledge like essential and intuition Knowledge, Knowledge to other one Before Creating, Knowledge to other one after creation, Active Knowledge and intuition Knowledge To another. As it is used in Proving of Attributes like Divine Power, Life, Will, necessity, goodness, righteousness, Simplicity, richness and ownership. This Principle also used for Proving of Basic Statements Related to divine acts Including The principle of "One", Extending existence ,the worlds of Existence, The invention of the universe and the Perfection of creation. This text, By proving the influence of this rule in most important issues of Islamic theology, justified Islamic theology as a "Bestowal theology ".
