مفهوم شهروندی در دوران میانه اروپا: فردگرایی یا جمع‌گرایی؟
محورهای موضوعی : پژوهش سیاست نظری
1 - علوم انسانی
کلید واژه:
چکیده مقاله :
با ورود اروپا به دوران میانه و نگرش اساساً آن‌جهانی مسیحیت همراه با خصلت‌های ذاتی آن مانند فردگرایی و جهان شمول‌گرایی، نگاه به انسان و جایگاهش، چه در رابطه با جامعه و چه در رابطه با حکومت، متحول شد. این تحول در مفهوم شهروندی که فرهنگ سیاسی مغرب زمین از دوران باستان به ارث برده بود نیز اثر گذاشت. دیدگاه رایج بر تاریخ نگاری تحولات و تفکر اجتماعی، تصویری ارائه می‌کند که در آن گسترش فرهنگ مسیحیت به ذوب شدن فردیت انسانی در جامعه منتهی شده است. در این مقاله تلاش شده است تا با استفاده از روش تحلیلی- تاریخی، تکیه بر دستاوردهای پژوهش‌های علمی و غیر جانب دارانه تاریخ نگاری متأخر دوران میانه نشان داده شود که برخلاف تصور رایجی که دوران میانه اروپا را مصادف با محو فردگرایی به نفع جمع‌گرایی حاصل آموزه‌های دینی مسیحیت می‌داند، منشأ همگن‌سازی فرهنگ سیاسی جوامع مغرب زمین، نه فرهنگ مسیحی دوران میانه، بلکه تفکر دوران نوزایی و سپس روشنگری است.
As Europe entered the Middle Ages and the emergence of a Christian otherworldly perspective together with its individualistic and universalistic nature, the view on the Man and his status, both concerning the society and the state, transformed dramatically. The transformation had its effects on the conception of citizenship inherited from ancient Greece and Rome. The classical and more or less still dominated view on the history of social and intellectual developments of that period, offers an image according to which the spread of Christianity resulted in merging individuality into the community. Here I try to show, through relying on recent and less biased historical researches, that the classical interpretation that views the period as the fading individualism in favor of a collectivism emerged from the teachings of Christianity, the assimilatory political culture dominated early western modern societies, spring from the Renascence and then Enlightenment rather than the Christian culture.
