سودمندگرایی سیاسی و مردم‌سالاری دینی
محورهای موضوعی : پژوهش سیاست نظری
1 -
کلید واژه: استوارت ميل جرمی بنتام سودمندگرایی سیاسی مردم‌سالاری دینی مردم‌سالاری,
چکیده مقاله :
«سودمندگرایی سیاسی» در عداد گرایش‌های کلیدی در رویکرد به مردم سالاری شناسایی شده است. این اصل به یک معنا، نقشی محوری و تاریخی در تعین‌بخشی به نظریه‌های جدید مردم سالار بر عهده داشته است. مردم سالاری دینی، نظریه‌ای مردم سالار به حساب می‌آید؛ با این حال و به رغم اهمیت و نقش سودمندگرایی در اندیشۀ مردم سالاری، به نظر می‌رسد بحث محصل و مؤثری در باب نسبت سودمندگرایی و مردم سالاری دینی ارائه نشده است. با لحاظ این مسئله، این نوشتار به امکان تطبیق سودمندگرایی سیاسی بر مردم-سالاری دینی می‌پردازد. بنا بر ادعای نوشتار سودمندگرایی سیاسی، به ویژه آنگونه که در شناخته شده ترینِ تقاریر آن توسط جان استوارت میل توضیح یافته است، بر بنیاد نظام‌های اخلاقی بنا نهاده می‌شود؛ نظام‌هایی که از جمله می‌توانند دینی باشد. این دیدگاه در مقابل رویکرد شناخته شده، اما کمتر مورد پژوهش واقع شده ای در جامعۀ علمی ما قرار می‌گیرد که سودمندگرایی را در تضاد با دین و نظام اخلاقی برآمده از آن معرفی می‌کند. تذکر این نکته ضروری است که این نوشتار در پی توضیح نسبت معرفتی میان سودمندگرایی سیاسی میلی و مردم سالاری دینی است. طبعاً برای اثبات نحوۀ سازگاری یا توافق یک نظام ویژۀ اخلاق دینی با سودمندگرایی، به حسب موضوع باید تلاش و بررسی تازه‌ای انجام گیرد و از جمله، دلالت‌های مردم‌سالاری دینی به صورت تطبیقی با دلالت‌های سودمندگرایی مورد تأمل و موضع تحقیق قرار گیرد.
The Paper investigates an epistemological question: is political utilitarianism adoptable with Theo-democracy? To find an answer for the question, itprovidesthe reader with abrief exploration of the history of political utilitarianism. Based on it, as the second step, ittries to illustrate how political utilitarianism,especially according to John Stuart Mill’s approach,is adaptablewith the theory of Theo-democracy.The claim has been relied heavily over this judgment: Anutilitarian governmentcan be created evenwhen we accept a priority to amoral system.The paper tries to demonstratehow this epistemological judgment iscontrary to an understanding that there is no chance for adaptability between Islam and a set of moral codespresented via a taken political utility. Based on this approach, it tries to showpolitical utility is not necessarily and always an anti-religious theory.
