الاهیّات سیاسی ماکیاولی؛ جست‌وجوی مبانی متافیزیکی اندیشۀ سیاسی ماکیاولی
محورهای موضوعی : پژوهش سیاست نظری
1 -
کلید واژه:
چکیده مقاله :
هدف از این پژوهش یافتن مبادی و مفروضات متافیزیکی پیدا و پنهان در اندیشۀ سیاسی ماکیاولی است؛ مبادی که ریشه در سیاست‌اندیشی او و موقعیت ویژه‌اش در تاریخ اندیشۀ سیاسی غرب دارد. علی‌رغم آنچه بسیاری از محققان تاریخ اندیشه، اندیشۀ سیاسی ماکیاولی را قلمرو واقع‌گری ناب می‌دانند و خود او را با عناوینی همچون بنیان‌گذار رئالیسم سیاسی، تا آستانۀ پوزیتیویست سیاسی (سرآغاز دوران جدید) فرا برده‌اند، این نوشتار بر آن است که تأملات تجربی ماکیاولی پیرامون سیاست، متأثر از مقولاتی عمدتاً الاهیّاتی است که از اعصار گذشته بر جای مانده و رشته‌های آن در اندیشۀ او نیز (همچون دیگر اومانیست‌های رنسانس) دیده می‌شود. در این مقاله سعی شده است که ذیل سه محور، یعنی: اصل بنیادین، ربط میان فورتون و ویرتو، و منجی‌گرایی، ریشه‌های الاهیّاتی اندیشۀ سیاسی ماکیاولی آشکار شود و خوانشی الاهیّاتی از آن ارائه گردد.
The purpose of this study is to find the metaphysical alphabets and suppositions in political thought of Machiavelli; the alphabets which have root in his political thinking and his special status in West Political Thought. In spite of considering Machiavelli thought as the pure realism and to give him titles like the founder of political realism, and to bring him to the threshold of Political positivist (the start of New Era) by many thought scholars, this writing is to show that the empirical reflections of Machiavelli about Politics is under effect of categories which are mainly theological remained from past eras and its strings can be seen in his thought too (like other Renaissance Humanists). It is attempted in this article under three subjects, i.e.: the seminal principle, the connection between Fortuna and Virtu and Belief in Deliverer(Saviourism), to make the theological roots of political thought of Machiavelli clear and propose a theological reading from it.
