درآمدی به شعرشناسی نقش‌گرا (رویکردی زبان شناختی)
محورهای موضوعی : پژوهشهای ادبیات کلاسیک ایرانعلیرضا خان‌جان 1 , زهرا میرزا 2
1 -
2 -
کلید واژه:
چکیده مقاله :
مقاله حاضر با تأکید بر ضرورت تغییر مبنای منطقی تعریف ماهیّت شعر از منطق دو ارزشی ارسطویی به منطق نسبی‌گرای فازی، ابتدا سه جریان فکری متمایز در حوزۀ شعرشناسی را مرور مي‌كند. آن گاه با پذیرش دیدگاهی که ادبیّات و به طور مشخّص شعر را تافتۀ جدا بافته‌ای از دیگر کنش‌های ارتباطی نمی‌داند و تحلیل زبان شعر را در چارچوب یک نظریّۀ عامّ زبانی امکان‌پذیر مي‌داند، تلاش مي‌كند تا بر مبنای نظریّۀ سیستمی ـ نقش‌گرای هلیدی (1985، 1994) و ملاحظۀ الگوی پیشنهادی مهاجر و نبوی (1376) تحلیلی نقش‌گرا از گفتمان شعری و پارامترهای زبانی و فرازبانی مؤثّر در تحقّق ارتباط شعری به دست دهد.
Emphasizing the necessity for changing the logical approach to the definition of the nature of poetry from Aristotle's logical dichotomy to the Fuzzy relativist logic, the present paper will first deal with three different viewpoints in the field of poetics. Attempts will also be made to employ the approach which does not take into consideration literature and poetry in particular, as being different from other types of communicative acts. It will thus be possible to analyze poetry within the framework of a general theory. Based on Haliday's functional systemic theory (1985, 1994) and taking into consideration the pattern proposed by Mohajer and Nabavi (1376), The present paper attempts to provide a functionalist analysis of the discourse of the poetry, as well as linguistic and paralinguistic parameters, based on
