تحلیل ساختاری نقد
محورهای موضوعی : پژوهشهای ادبیات کلاسیک ایران
1 -
کلید واژه:
چکیده مقاله :
نقد امری انتزاعی است که از واکنش ذهنی خواننده نشئت گرفته و موجب تحلیل متنی می‌شود، هرچند برخی از متفکران، آن را تنها تعیین کننده ارزش آثار به شمار می‌آورند. در نقد، اساساً با دو رویکرد (ارزیاب و تحلیل‌گر) مواجه هستیم که ما را به دو پدیده خوانش و تأویل برمبنای قاعده در زمانی (مؤلف‌مدار و تاریخ‌مدار) و قاعده هم‌زمانی (متافیزیک متن و واکنش خواننده) درگیر می‌سازد و خواننده منتقد، متن را با تمامی بافت پیچیده ساختاری‌اش، به کمک عناصر پنهان و آشکار برون متنی و درون متنی، نقد می‌كند. این مقاله با قبول باور فوق، ابتدا نظریات و ضدنظریات موجود را درباره نقد بررسی كرده؛ سپس ضمن ترسیم دیاگرام نقد، به تفسیر آن به عنوان یک شبکه هوشمند ارتباطی، از منتقد به متن و جهان متنیت می‌پردازد.
Criticism is an abstraction originating from the readers’ mental feedbacks and leading to the analysis of the texts. While some scholars see this the only way to evaluate literary works, criticism basically deals with diachronic (author-based and history-oriented) and synchronic (metaphysics of text and reader’s feedback) readings. Critical reading examines a text and judges it considering all its complex structural texture with the help of textual or meta-textual explicit and implicit elements. With such an approach, this paper, first, attempts to study the pros and cons of criticism, and then drawing a diagram for criticism, interprets it as an intelligent communications network from critics to texts and the world of textuality.
