امروزه مسائلی از قبیل کاهش منابع انرژی، آلودگیهای زیستمحیطی، افزایش خسارتهای مادی و معنوی ناشی از سوانح و تصادفات، نظارت و مدیریت حمل و نقل برونشهری، افزایش زمانهای تلفشده و روند رشد سریع تقاضای حمل و نقل در دنیا به یک مشکل جدی در بخش حمل و نقل جادهای تبدیل شده ا أکثر
امروزه مسائلی از قبیل کاهش منابع انرژی، آلودگیهای زیستمحیطی، افزایش خسارتهای مادی و معنوی ناشی از سوانح و تصادفات، نظارت و مدیریت حمل و نقل برونشهری، افزایش زمانهای تلفشده و روند رشد سریع تقاضای حمل و نقل در دنیا به یک مشکل جدی در بخش حمل و نقل جادهای تبدیل شده است. این در حالی است که وجود حمل و نقل روان و ایمن از اساسیترین زیرساختهای توسعه و افزایش سطح بهزیستی و رفاه اجتماعی هر کشور است. از دیگر سو رشد سریع فناوریهای نوظهور که نقش پیشران در صنایع و بخشهای مختلف اقتصادی دارند و صنعت حمل و نقل را به سمت هوشمندسازی، افزایش کارایی و بالابردن سطح کیفیت خدمات رهنمون میشوند، مورد توجه سیاستگذاران و برنامهریزان کشور قرار گرفته است تا با بهرهگیری از این فناوریهای نوظهور مشکلات جدی این حوزه را مرتفع نمایند. بدلیل محدودیت منابع طبیعتاً نخست شناخت فراگیر و سپس اولویتبندی این فناوریها میتواند گامی برای برونشد از شرایط حاضر باشد. به همین منظور در این پژوهش تلاش شده تا با انجام مطالعات کتابخانهای فناوریهای نوظهور در حمل و نقل جادهای شناساییشده و سپس با استفاده از روش تصمیمگیری چند معیاره (تاپسیس) اولویتبندی آنها صورت پذیرد. نتایج بیانگر آن است که با توجه به شاخصهای اهداف راهبرد ملی در این بخش، فناوری «شبکههای ارتباطی هوشمند» در رتبه اول و پس از آن با اختلاف اندک فناوریهای «اتوماسیون ترافیک» و «اتوبوسهای هوشمند» در رتبههای دوم و سوم و با شاخصی نزدیک به رتبه اول قرار دارند.
تفاصيل المقالة
رایمگ
يقوم نظام رایمگ بتنفيذ جميع عمليات الاستلام والتقييم والحكم والتحرير وتخطيط الصفحة والنشر الإلكتروني للمجلات العلمية.