نسبت همگرایی اجتماعی و توسعه: مورد مطالعه استان هرمزگان
الموضوعات :
پرویز سالاری سردری
1
,
اباذر اشتری مهرجردی
2
,
اکبر اشرفی
3
1 - دانشجوی دکتری رشته جامعه شناسی گرایش سیاسی دانشگاه آزاد واحد علوم تحقیقات، تهران، ایران
2 - استاديار گروه مطالعات اجتماعی علم و فناوری موسسه مطالعات فرهنگي و اجتماعی. تهران، ایران
3 - استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه آزاداسلامی، واحد تهران مرکز ، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: توسعه, همگرایی اجتماعی, واگرایی قومی و مذهبی, همگرایی قومی و مذهبی,
ملخص المقالة :
امروزه، مساله مدرنیته و سست شدن وحدت نمادین که نظام های پادشاهی، مذهب، احساس تعلق به کشور و دیگر عوامل ایجاد می کرد، باعث گردیده تا همگرایی اجتماعی به یک مساله اجتماعی، فرهنگی هم در سطح خرد و هم در سطح کلان و نهایتا عامل پیش برنده و بازدارنده توسعه بدل گردد. در اين مقاله سعي بر آن دارد که با ارائه شواهد كمي و تلفيق يافته‌هاي پژوهشي چشم‌انداز کلي این حوزه برساخت کند. بر همین اساس مهمترین هدف ما در این مقاله بررسی کیفی نسبت میان همگرایی اجتماعی و توسعه در استان هرمزگان است.
در این مقاله با روش تحلیل مضمون می‌خواهیم نشان دهیم که چگونه با کاهش واگرایی های موجود و تقویت همگرایی اجتماعی امکان فراروی از وضع موجود و دستیابی به توسعه فراهم خواهد آمد. بر همین اساس مهمترین یافته های ما در دو بخش مولفه ها و اهمیت همگرایی اجتماعی در توسعه (شامل 9 مورد تکیه بر نقاط مشترک و پرهیز از حاشیه‌ها- به رسمیت شناختن تمام اقوام و مذاهب و توزیع عادلانه خدمات و امکانات- آینده‌نگری و میزان صداقت و فرهنگ شهری- تمایل به حفظ آرامش در زندگی فردی و اجتماعی- همبستگی و سرمایه اجتماعی-تداوم احترام به مذاهب از قدیم- همزیستی و همگرایی اقوام و مذاهب- اعتماد عمومی- مردم خونگرم استان) و تحلیل عوامل توسعه ای و اعتماد سازی در همگرایی اجتماعی(شامل 10 مورد عدم دور افتادگی از مناسبات سیاسی و فرهنگی-داشتن سهم اقوام در خدمات دولتی-توزیع امکانات بدون در نظر گرفتن رفتار سلیقه‌ای -توزیع سمت بر حسب لیاقت و شایستگی- حل شکاف اجتماعی اقتصادی میان بومیان و غیربومیان-توسعه زیرساخت‌ها و امکانات معیشتی -توجه بر عدالت بهداشتی-خدمات درمانی در منطقه-توسعه متوازن بر اساس منافع جمعی-حل محرومیت‌های چندجانبه-ایجاد اعتماد میان مردم و دولت و حل بدبینی‌ها) ارایه شده است
1. احمدی، سیدعباس و جعفری، سامان،1394،بررسی زمینه های همگرایی و واگرایی در میان اقوام ایرانی،هشتمین کنگره انجمن ژئوپلیتیک ایران همدلی اقوام ایرانی انسجام و اقتدار ملی،سنندج،
2. اشتری مهرجردی، اباذر. تبیین عوامل اجتماعی اخلاق کار (مورد مطالعه: اعضای هیات علمی دانشگاه‌های شهر تهران)، نشریه صنعت و دانشگاه. شماره 55-56، (1401).
3. اشتری مهرجردی، اباذر، سالاری، پرویز، اشرفی، پرویز. (1402) صورت‌بندی مطالعات همگرایی اجتماعی طی سه دهه گذشته، نشریه صنعت و دانشگاه. شماره 59، .
4. امینی زاده، سینا، بوستانی، داریوش. (1395). همگرایی و واگرایی هویت‌های ملی، مذهبی و جهانی (مطالعه موردی: دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان). توسعه اجتماعی، 10(3)، 111-138. (1395).
5. بارسلطان، سيده رويا، (1394)، بررسي عوامل مؤثر بر همگرايي قوميتها با تأکيد بر ساختار امنيت کشور ايران، علوم و فنون رزمي، دوره 4، شماره 13
6. باصری، احمد، عباسیان، شیرزاد، کریمی، بهروز. (1396). رابطه بین سرمایه اجتماعی و همگرایی قومیتی در استان آذربایجان غربی. فصلنامه مدیریت بحران و وضعیت های اضطراری. 9(34). 115-141. (1396).
7. برزگر، نصرت، لطفی، حیدر، حسن آبادی، داود، رضویان، محمد تقی(1398). نقش سیاست‌های قومی و مذهبی در مشارکت اقوام در امنیت، توسعه همه جانبه و همگرایی با تأکید بر ترکمن‌های شمال و شمال شرق ایران. فصلنامه جغرافیا (برنامه ریزی منطقه ای).9(34).433-455..
8. بيرو، آلن( 1375 )، "فرهنگ علوم اجتماعي"، ترجمه: باقر ساروخاني، تهران: انتشارات كيهان.
9. پورجلالي، محمدرضا، (1395)، نقش توسعه سياسي در همگرايي و واگرايي قومي در ايران (مطالعه موردي: عرب هاي استان خوزستان)، كنگره بين الملي عوم اسلامي و علوم انساني
10. نوذری، حسین علی.1376. ضرورت همگرایی جامعه شناسی و تاریخ؛ نگاهی به رابطه نظریه اجتماعی و تاریخ. نشریه تاریخ معاصر ایران، تابستان 1376 – شماره2. ص122-93.
