بررسی رابطه سبک های عشق ورزی و سبکهای دلبستگی با سازگاری زناشویی زنان متاهل شاغل در آموزش و پرورش شهر تهران
الموضوعات :مژگان فریدون نژاد 1 , ستایش عین علی 2
1 - دکترای تخصصی روانشناسی تربیتی، استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، ایران.
2 - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، ایران.
الکلمات المفتاحية: سبک های عشق ورزی, سبکهای دلبستگی, سازگاری زناشویی. ,
ملخص المقالة :
هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه سبکهای عشقورزی و سبکهای دلبستگی با سازگاری زناشویی زنان متأهل شاغل در آموزشوپرورش شهر تهران بود. روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان متأهل که در آموزشوپرورش شهر تهران در سال 1403 مشغول به کار میباشند را تشکیل دادند. روش نمونهگیری خوشهای و تصادفي در دسترس بود. افراد نمونه پرسشنامههای نگرش به عشق (سبکهای عشقورزی) (هندریک و هندریک، 1986)، پرسشنامه دلبستگی كولينز و ريد (1990) و پرسشنامه سازگاری (اسپانیر، 1976) را تکمیل نمودند. برای بررسی ارتباط بین متغیرهای پژوهش از روش همبستگی پیرسون و بهمنظور بررسی چگونگی این ارتباط از روش رگرسیون چند متغیره در آخرین ورژن نرمافزاری SPSS-28 تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین سبکهای دلبستگی با سازگاری زناشویی و همچنین بین سبکهای عشقورزی با سازگاری زناشویی زنان متأهل شاغل در آموزشوپرورش شهر تهران همبستگی معناداری وجود دارد. طبق یافتههای پژوهش، بین سبکهای عشقورزی اروس، استروگ، پراگما، آگاپه با سازگاری زناشویی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و بین سبکهای عشقورزی لودوس و مانیا با سازگاری زناشویی رابطه منفی و معناداری وجود دارد. با توجه به سطح معناداری، سبکهای عشقورزی اروس با ضریب تأثیر (284/0)، لودوس با ضریب تأثیر (14/0-)، استروگ با ضریب تأثیر (29/0)، پراگما با ضریب تأثیر (12/0)، مانیا با ضریب تأثیر (14/0-) و سبک دلبستگی ایمن با ضریب تأثیر (09/0) می¬توانند سازگاری زناشویی را پیشبینی کنند، ولی سبک عشقورزی آگاپه و سبکهای دلبستگی اجتنابی و اضطرابی قادر به پیشبینی سازگاری زناشویی نمیباشند.
