طراحی و ارزیابی باسکول برای وزن کشی جداگانه اندام حرکتی به منظور شناسایی گاوهای لنگ
الموضوعات : Other Related Sciences
احمدرضا محمدنیا
1
,
عليرضا عبدالحسيني
2
,
امیرفرهنگ هوشنگی
3
1 - گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه فردوسی، مشهد، ایران
2 - دانشجو، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شبستر، ایران
3 - دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شبستر، ایران
الکلمات المفتاحية:
ملخص المقالة :
زمینه و نوع مطالعه: لنگش مشکلی پرهزینه و گسترده بهداشتی و رفاهی در تولید انبوه شیر است و روش‌های خودکار قابل اعتماد برای تشخیص لنگش مورد نیاز است. لنگش ممکن است از طریق اندازه‌گیری نحوه توزیع وزن گاو ها در بین 4 اندام تشخیص داده شود، که نیاز به درک چگونگی توزیع مجدد وزن در پاسخ به درد در یک یا چند اندام دارد.
هدف: این تحقیق با هدف ارزیابی وزنگیری روی هر یک از اندام‌های حرکتی در موارد لنگش و دامهای سالم با طراحی و ساخت باسکولی برای وزن کشی هر اندام حرکتی به صورت جداگانه انجام پذیرفت.
روش کار: شصت و یک راس گاو غیرلنگ در یک گاوداری صنعتی انتخاب شدند و میانگین فاصله بین دواندام جلویی، دو اندام عقبی و همچنین اندام‌های جلویی و عقبی به منظور طراحی یک باسکول با چهار صفحه وزن‌کشی اندازه‌گیری شد. ابعاد هر صفحه 100*50 سانتی متر و با توان اندازه‌گیری حداقل ۱۰۰گرم و حداکثر ۴5۰ کیلوگرم برای هر صفحه که وزن هر یک از چهار اندام حرکتی را جدا گانه محاسبه کرده و به صورت مجزا بر روی چهار صفحه نمایشگر نشان می‌دهد، طراحی شد. درمرحله دوم بعد از طراحی مطالعه در دو گروه 25 راسی گاوهای لنگ (مبتلا به جراحات انگشتی و اسکور حرکتی بالا) و غیر لنگ (بدون جراحات انگشتی و اسکورحرکتی پایین) برای ارزیابی توانایی دستگاه در تشخیص لنگش انجام گرفت. گزارش اطلاعات به شکل توصیفی و همچنین مقایسه گروه ها با بهره گیری از آزمون های Pair t-test و پراش یکطرفه (One way ANOVA) انجام شد و مقادیر P<0.05 به عنوان معنی دار شناخته شد.
نتایج: میزان وزنگیری بر روی اندام بیمار 23/21±35/127کیلوگرم و میزان وزنگیری روی اندام سالم مقابل اندام بیمار 19/12±28/196 کیلوگرم و همچنین میزان وزن گیری روی اندام سالم ضربدری اندام بیمار 99/11±24/193 کیلوگرم بود و این میزان در اندام سالم مقابل اندام بیمار96/15±93/198 کیلوگرم بود که نشانگر وزنگیری کمتر در اندام لنگ درمقایسه با سایر اندامها بود. همچنین توزیع وزن بر روی اندامها در دامهای لنگ (اسکورحرکتی بالا) به شکل معنی‌داری متفاوت بود، حال آنکه این یافته در دامهای غیر لنگ (اسکور پایین حرکتی) تفاوت معنی داری نشان نداد.
نتیجه‌گیری: وزنگیری متفاوت برروی اندام های حرکتی می‌تواند مولفه‌‌ای برای تشخیص لنگش در نظر گرفته شود. این تفاوت توزیع وزن تکنیک مفیدی برای تشخیص لنگش ارائه می‌دهد.
