آمونيوس هرمياس و تأثير تاريخي انديشه وي
محورهای موضوعی : اندیشه‌های حکمی و فلسفی ایران باستان
1 - دانشگاه شهيد بهشتي
کلید واژه:
چکیده مقاله :
فيلسوفان نوافلاطوني علاوه بر آنکه به نظام فلسفي و الهياتي افلاطون علاقمند بودند و آثار او را شرح ميكردند، ارسطو را نيز مدنظر داشته و فلسفه و الهيات او را در کنار منطق و اخلاق مورد بررسي قرار ميدادند. اين امر سبب شد سنتي در ميان برخي از آنها در جهت هماهنگي و تطبيق آراء ارسطو بر افلاطون و نشان دادن عدم وجود ناسازگاري دروني و بيروني در اين دو فيلسوف شکل گيرد. يکي از افراد شاخص در اين حوزه، آمونيوس فرزند هرمياس بود که با وجود ناشناخته بودن، توانست تأثير فراواني در مکاتب فلسفي بعد از خود بگذارد. اين تأثير ابتدا در بين فلاسفه اسلامي بخصوص فارابي و پس از آن در بين الهيدانان مسيحي کاملاً مشهود است. در نوشتار حاضر تلاش ميشود تا اين شخصيت و برخي آراء او باجمال معرفي گردد.
Neo-Platonic philosophers, in addition to advocating Plato’s philosophical and theological school and commenting on his works, also paid attention to Aristotle and explored his philosophy and theology alongside his logic and ethics. This gave rise to the development of a tradition among some of them to try to reconcile the ideas of these two philosophers with each other and demonstrate that there is no internal and external inconsistency between them. One of the prominent philosophers involved in this practice was Ammonius, the son of Hermiae, who, in spite of his anonymity during his own time, managed to exercise a great influence over the philosophical schools which emerged after him. This influence is quite noticeable initially on Islamic philosophers, particularly on Farabi, and then on Christian theologians. This paper aims to briefly introduce his character and some of his ideas.
